Zangkoor Sing Song Zangers, al vijftig jaar zangplezier

/0 Reacties/in /door

Tegelijk met het honderdjarig jubileum van Vincentius vieren de Sing Song Zangers hun vijftig jarig bestaan. De veertig zangeressen en zangers, samen met tien vrijwilligers, kijken er naar uit.

Gemma Nijholt is al meer dan vijfenveertig jaar de vaste pianist van het koor. Zij vertelt dat er vroeger door de zusters, onder leiding van Zuster Paula, werd gezongen tijdens de Gregoriaanse vieringen van rector Merkx. Langzamerhand mochten ook enkele cliënten met een mooie stem meezingen. Toen “de nonnekes” vertrokken, zijn Wim Verbunt en Gemma “in ’t gat gesprongen”: aanvankelijk met z’n tweeën, nu met een tiental vrijwilligers. Wim herinnert zich: “Toen ik kwam werken op Vincentius, stonden er twee dames vóór het koor, met de armen over elkaar. Die armen moeten los, zei ik. Nou, dan moet jij het maar overnemen, was de reactie. En zo is het begonnen”.

Iedere dinsdagavond start het koor de repetitie met een vrolijk liedje. Giel Beelen daagde voorheen in zijn ochtendprogramma zijn luisteraars uit om met dit wijsje mee te zingen: ”Begin de dag met een dansje, begin de dag met een lach, want wie vrolijk kijkt in de morgen, ja die lacht er heel de dag! Ja, die lacht de hele dag”. Na dit lied zit de stemming er bij de koorleden meteen goed in.

De Sing Song Zangers luisteren regelmatig de missen op Vincentius op met hun zang, maar treden ook buiten Vincentius op. Daarom zingen zij zowel kerkelijke als wereldlijke liederen-maar allemaal met dezelfde vrolijkheid. Van “Geef mij je hand, geef mij ze allebei” tot “Geef mij maar Amsterdam”.

In de koffiepauze, al jaren verzorgd door Karien, spreek ik met enkele koorleden en vrijwilligers. Op mijn vraag wat zo leuk is aan zingen bij de Sing Song Zangers antwoordt Lia dat ze alles leuk vindt. Ook Nora vindt het koor erg leuk. Jolande zingt al vijftien jaar mee en wil nog lang niet stoppen. Jeanine vertelt vol trots dat ze alles gewoon heel goed doen. Mieke en José zeggen dat ze vrolijk worden van zingen. Harriette vindt het samen zingen fijn. Carla is even gestopt, maar toch weer teruggekomen. Elvira denkt dat ze al meer dan vijftig jaar meezingt.

Vrijwilligster Simone geeft toe dat ze helemaal niet kan zingen, maar heel graag mee zingt met de Sing Song Zangers. Net als Lieke, die enorm geniet van het positivisme in de liederen en het enthousiasme van de koorleden. “In andere koren moeten de leden vaak tijdens de repetities bijpraten over de afgelopen week, maar onze koorleden komen puur om te zingen”, zegt Wim.

De repetitie wordt elke week afgesloten met een klein “lieke” van Gerard van Maasakkers: “Nou nog een heel klein lieke, lieke van één minuut, houdoe gegroet, en ’t gou oe goed, alle liekes zijn op, dus houdoe gegroet. Met deze warme groet gaan de koorleden en vrijwilligers weer naar huis.

Op zondag 21 september luisteren de Sing Song zangers de viering ter gelegenheid van het honderd jarig bestaan van Vincentius op. Ook treden zij op tijdens de feestelijke braderie op zondag 28 september.
Komt allen luisteren-u wordt er blij van!


Tekst Nelleke Sträter, de Wegwijzer.
Foto: de Sing Song Zangers, Manon Rode.

Diamanten echtpaar Hans en Ans van Roosmalen-Jozen

/0 Reacties/in /door

Hans is geboren en getogen in Udenhout. In zijn jonge jaren ging hij iedere zondag met enkele vrienden “snoepen” in café/ danszaal ’t Oude Nest in Oisterwijk. “De kapelaan in Udenhout vond ‘t maar niks dat de jongens de Bosscheweg overstaken. Maar in Udenhout werd niet gedanst, dus werd er niet naar de kapelaan geluisterd”, vertelt Hans.

Ans komt uit Oisterwijk en leerde Hans in ’t Oude Nest kennen. Van verkering was aanvankelijk nog geen sprake, maar toen Hans na een auto-ongeluk met een gecompliceerde beenbreuk in het ziekenhuis belandde, kwam Ans hem opzoeken. “Toen is het langzaam aangegaan”. Ze trouwden met een feest in ’t Oude Nest, op de plek waar ze elkaar voor het eerst hadden ontmoet, en gingen wonen in een huurhuis in de Peperstraat in Oisterwijk.

Toen er in de Boomgaardstraat in Udenhout een blokje van twee huizen vrij kwam, kochten ze er een van. Voor Ans, een echte Oisterwijkse, was dat erg wennen: “Als ik het huis op had kunnen pakken en naar Oisterwijk verplaatsen, dan had ik dat gedaan”. Toch is ze goed ingeburgerd. Ze staat bekend als “Den die-e op ’t fietske” en bij de slager noemen ze haar “Anske”. Kleindochter Ilke vertelt: “Als Oma naar de Plus gaat, dan kan ze zomaar twee uur later thuis komen, zoveel “praat” heeft ze”.

Ans en Hans waren erg blij toen zoon Dennis geboren werd: “ons Denniske”. Dennis en zijn vrouw Sylvia kregen een dochter, Ilke, en een zoon, Milo. Afgelopen december is Ilke de buurvrouw van “ons Oomske” en Opa geworden. Het buurhuis kwam vrij en Ilke en haar man werden gevraagd of zij er wilden komen wonen. En daar is iedereen blij mee.

“Het is niet te beschrijven hoe de afgelopen zestig jaar zijn geweest”, vertelt Hans. “Het kan allemaal niet op één bladzijde”, vult Ans aan. Samen hebben ze genoten van de feestjes en vakanties met het gezin naar het buitenland: “dat was heel leuk”. ”Maar de fietsvakanties waren de mooiste vakanties”, aldus Hans. “Van huis uit, bagage aan de fiets, hotelletje onderweg”.

Woensdag 10 september is dé dag, maar zondag 7 september wordt groot feest gevierd bij Dennis thuis, in de tuin, met familie, vrienden en kennissen. Gelukkig zijn de weersvooruitzichten heel erg goed. Ilke en haar man verzorgen de catering. Zij weten hoe een feestje aan te kleden, dus dat komt helemaal goed. Op woensdag gaan Ans en Hans samen met hun gezin iets gezelligs doen.

En het geheim achter zestig jaar goed huwelijk? “Geven en nemen”, zeggen Hans en Ans , “en de rest is ons geheim!”.

De Wegwijzer wenst Hans en Ans een prachtig feest en nog vele, gelukkige, gezonde jaren samen.


Tekst: Nelleke Sträter, de Wegwijzer.
Foto’s: Familie van Roosmalen en Henny Schilders, de Wegwijzer.

Kunstexpositie en kunstspeurtocht bij Sprankenhof

/0 Reacties/in /door

Smakelijk Uitzicht
Afgelopen zaterdagmiddag arriveerde ik bij Sprankenhof. De zon scheen uitbundig en de melodieuze tonen van Dondory kwamen me tegemoet. Traditionele muziek uit Burkina Faso en Mali, met balafoon, percussie en meerstemmige zang. De sfeervolle muziek paste prachtig bij de natuurlijke omgeving. Onder de bomen en in het gras stonden gezellige zitjes klaar. De pizzaoven stond klaar om na afloop van de wandeling een pizzapunt te eten, gemaakt van de eigen producten.
Het gezelschap werd verwelkomd door Joset Vermeer. Sprankenhof is een biodynamisch bedrijf met winkel, tuin en keuken. Zij vertelde over de rogge die er groeit en door de seizoenen heen telkens een ander beeld en gevoel oproept. Uiteindelijk draait alles hier om eten. Vandaar de titel van deze tentoonstelling: Smakelijk Uitzicht. Zowel kunst als eten vragen immers om aandacht. Daarna gaf zij het woord aan de vijf deelnemende kunstenaars, die ieder kort hun werk en werkwijze toelichtten.

Kunst in verschillende verschijningsvormen
Vijf kunstenaars, ieder met een eigen stijl en materiaalkeuze, laten zien hoe zij het thema Smakelijk Uitzicht verbeelden. De variatie is groot:
• bewerkte klei objecten
• zilveren sieraden,
• kunstvoorwerpen van koper,
• beeldhouwwerken in steen en glas,
• schilderijen
• afbeeldingen, gedragen door blokken en dozen
Tijdens een wandeling door de verschillende ruimtes en de tuin van Sprankenhof komt het werk van Angela Jongerius, Els van Oers, Gregoor van Zummeren, Paul Funcken en Donique van Schaik goed tot zijn recht.

Kinderspeurtocht
Speciaal voor kinderen is er een speurtocht ontwikkeld. Het doel: op een speelse manier kennismaken met kunst. Hoewel het een speurtocht heet, is het vooral een ontdekkingstocht vol opdrachten die kinderen uitnodigen al hun zintuigen te gebruiken: horen, zien, voelen en ruiken.

Praktische informatie
De expositie is nog te bezoeken tot en met 28 september. Een inspirerende ervaring voor jong en oud.

Tekst: Wilma de Jong-Verspeek, De Wegwijzer
Foto’s: Henny Schilders, De Wegwijzer

Twee nieuwe koningen in Udenhout

/0 Reacties/in /door

Het gebeurde op 1 september j.l. (kermismaandag). Plaats van handeling: het Schutsweike aan de Kreitenmolenstraat. Tijdstip: rond 12.30 uur.
Maar het voorspel was al uren eerder begonnen. Om 9.00 uur vond in de St. Lambertuskerk een Gildenmis plaats, waarbij de gildenbroeders van St. Antonius-St. Sebastiaan en van St. Joris aanwezig waren. Na afloop was er een vendelgroet op het plein voor de kerk, waarna beide gilden zich achter de standaardruiter naar het Schutsweike verplaatsten. Te voet; in vol ornaat en begeleid door tromgeroffel. Zoals de traditie het voorschrijft; een prachtig schouwspel dat om de drie jaar te bewonderen is.
Voor wie het nog niet door heeft: dit is het jaar dat in beide gilden een nieuwe koning zal worden geïnstalleerd. Dat gebeurt door middel van het ‘Koningschieten’ op het Schutsweike, dat al zo’n 300 (!) jaar voor dit doel wordt gebruikt. Het is dan ook niet vreemd dat zo’n oude activiteit bol staat van tradities.

De gilden zijn sowieso uiterst oude, traditionele bolwerken. Ze bestaan al vele eeuwen en zijn daarmee een van de oudste organisaties die ‘de tand des tijds’ doorstaan hebben. Ze zijn bijvoorbeeld ouder dan gemeenten, die pas in 1795 ontstonden (Bataafse Republiek). De gilden hadden traditioneel ook een uiterst belangrijke taak. Zo zorgden zij o.a. voor veiligheid en bijstand in hun stad of dorp. Een gilde is dus veel meer dan pracht, praal en ouderwetse gebruiken. Ze is een van de belangrijkste lijnen, die nòg steeds intact zijn en ons verbinden met ons verleden.

Toen ik op kermismaandag bij het ‘Koningschieten’ aanwezig was, was er dan ook sprake van vele oeroude gebruiken, waaruit die band met onze historie merkbaar was. Het zal voor de meeste lezers te ver gaan om al die tradities te omschrijven, maar als je de betekenis ervan snapt, is het allemaal behoorlijk logisch, indrukwekkend en ook nog steeds belangrijk. Immers: als je niet weet waar je vandaan komt, weet je ook niet waar je naar toe moet…..

Naast de originele Schutsboom is inmiddels ‘de vogel’ bevestigd. Vanwege loodvervuiling wordt de echte boom niet gebruikt en is tijdelijk een ingenieuze kogelvanger geplaatst. De vogel is van hout en zeer solide geconstrueerd. Eventuele zwakke plekken zijn gemaskeerd door een stevig en kleurrijk verendek. Feitelijk zijn er twee vogels; één gemaakt door St. Joris, waar de eigen gildebroeders op zullen schieten en één gemaakt door St. Antonius-St. Sebastiaan, waar de schutters van dit laatste gilde zich op zullen uitleven. De eerste schoten die de beesten bedreigen, worden afgevuurd door de kerkelijke overheid (pastoor Looyaard) en daarna door de wereldlijke overheid (loco-burgemeester v. Asten). Zij raken de vogels wel (v. Asten is daar zelfs uitermate trots op), maar de dieren vallen niet. Geen pastoor of wethouder dus, die koning wordt.

Een spannende strijd volgt. Bij St. Joris denken negen gildebroeders klaar te zijn voor het koningschap. Deze kandidaten accepteren daarmee een veelheid aan verplichtingen voor de komende drie jaren. Na 99 schoten valt de vogel. Het laatste en dus winnende schot komt uit de loop van het geweer van Ria Adams. Zij wordt derhalve de nieuwe èn vrouwelijke koning van St. Joris. Het is de eerste keer dat Ria deelnam aan het koningschieten. Dat ze meteen het hoogste bereikt, emotioneert haar dan ook behoorlijk.

Hierna is het de beurt aan St. Antonius-St. Sebastiaan. Zeven schutters denken de last van een eventueel koningschap aan te zullen kunnen. Opnieuw ontbrandt een hevige strijd. De vogel met de rood-groene kleuren van dit gilde blijkt een taaie rakker te zijn. Hij geeft geen krimp en verliest zelfs amper veren. Pas na 125 schoten is Frank van Loon het beest de baas. Het dier stort neer en Frank is koning. Dat was hij ook al in 1984. Frank gaat dus op herhaling.

Na nog allerlei indrukwekkende ceremoniëlen, vertrekken de gilden weer met slaande trom en wapperende vaandels. In het dorp zullen zij hun nieuwe koningen voorstellen aan de geestelijke en wereldlijke overheden. Dat zal gepaard gaan met het nodige feestgedruis. Tenslotte zal de dag waardig worden afgesloten in de locaties, waar de gilden thuis zijn. Voor St. Joris betekent dat nog een extra inspanning, want conform een van de vele tradities moet dit gilde het andere gilde (St. Antonius-St. Sebastiaan) dit jaar begeleiden naar haar thuishonk (in de Schoorstraat t.o. “de Baron”). Pas daarna loopt St. Joris naar de eigen thuishaven in “de Kuil”, waar deze bijzondere dag zal worden afgesloten.

Over drie jaar zijn de rollen tussen beide gilden omgedraaid. Ik heb in elk geval erg genoten van alle pracht en praal; van de indrukwekkende historie en van de schitterende rituelen bij het ‘Koningschieten’. En wilt u dat ook eens beleven. Zet het maar vast in uw agenda: U bent welkom op kermismaandag van het jaar 2028, wanneer Udenhout weer twee nieuwe koningen zal krijgen.

Tekst: Jan de Kort; De Wegwijzer
Foto’s: Gilden St. Joris en St. Antonius – St. Sebastiaan

Open Monumentendag 2025

/0 Reacties/in /door

Erfgoed & Architectuur’ is het overkoepelende thema voor Open Monumentendag 2025.
De monumenten in Udenhout zijn op 13 september geopend van 10.30-16.00 uur.

Het betreft :

-Erfgoedcentrum ’t Schoor met een nieuwe wisselexpositie over het onderwijs door de jaren heen in Udenhout en Biezenmortel
– het Raadhuis waar het informatiepunt voor die dag zich bevindt, foto- expositie met oude foto’s van het Raadhuis en ook een tweedehands boekenmarkt plaatsvindt van onze overtollige boeken
– De Sint Lambertuskerk
– De centrale hal van het Vincentiusgebouw, alleen open van: 10.30 – 11.00, 11.30 – 12.00, 13.30 – 14.00 en 14.30 – 15.00 uur
– De Dalenskamer van kasteel de Strijdhoef, steeds voor maximaal 10 personen geopend  op de volgende tijden 11.00 – 11.30, 12.00 -12.30, 14.00 – 14.30 en 15.00 – 15.30 uur.  De rest van het kasteel of tuinen zijn niet opengesteld.
– Het Heerkenshuis (voormalige showroom bij de steenfabriek)
– De Brandweerkazerne
– Landpark Prisma is op zaterdag 13 en zondag 14 september geopend.

Zie voor meer informatie het Programmaboekje, onze website en berichten op Facebook en Instagram.

Lieve de Jong gaat naar de WK Padel!

/1 Reactie/in /door

De 13 jarige Lieve de Jong uit Udenhout is sinds mei ’22 lid van TPVU (Tennis- en Padelvereniging Udenhout) en speelt pas padel sinds januari ’23. Toch is zij al door de Nationale Tennisbond geselecteerd voor het Nationale Team en mag zij op 24 september, als één van de vier meisjes onder 14 jaar, mee naar de Wereldkampioenschappen Padel in Reus (Spanje). Een geweldige prestatie!

Een talentvolle padel-speler van TPVU zag al snel dat Lieve talent had en ging met haar trainen. Zo is haar padel-avontuur van start gegaan. Lieve vertelt dat ze “alles” leuk vindt aan padel. “Je mag de wanden gebruiken voor een tweede kans. Dat maakt het anders dan tennis. Het is een fijn gevoel om de bal goed te slaan. En het is fijn dat je het kan als je iets goed getraind hebt. Trainen is leuk”.

Lieve traint twee keer per week bij de KNLTB (Koninklijke Nederlandse Lawn Tennis Bond). Daar ontmoet ze leeftijdsgenoten, die haar goed tegenstand kunnen geven. Voor deze en overige trainingen reizen haar ouders met haar naar Rotterdam, Houten, Vinkeveen en Tilburg. Op de verschillende locaties heeft Lieve steeds dezelfde trainer. Ook heeft ze een vast Padel-maatje: haar beste vriendin Evi uit Vinkeveen, ze leerden elkaar kennen op een KNLTB-jeugddag. Thuis doet Lieve dagelijks oefeningen, met name voor het “snelle voetenwerk”. Daarnaast speelt ze competitie op zondag en tussendoor af en toe een toernooi. Haar hondje Lola is haar grootste supporter. Natuurlijk gaat Lieke ook gewoon naar school, de tweetalige HAVO op Durendael, en spreekt ze af met vriendinnen, die blij voor haar zijn dat ze mee mag naar Spanje.

Dat alles betekent dat Lieve soms keuzes moet maken. Volgens haar moeder is dat een grote uitdaging voor een meisje van 13 jaar, maar ze doet dat heel goed zelf. Toch zijn de dagen vol en vermoeiend en daarom heeft Lieve er een gewoonte van gemaakt om onderweg naar trainingen lekker te slapen in de auto.

Lieve heeft heel veel zin in haar reis naar Spanje, ook al heeft ze haar hele leven al een beetje last van heimwee gehad. “Ik vind het heel bijzonder om in het Nederlandse team te zitten en ook nog eens geselecteerd te zijn voor het WK”. In Spanje moeten eerst nog kwalificatiewedstrijden gespeeld worden. Het hele team NL, ruim 20 meisjes en jongens, moet goed presteren, want uiteindelijk mogen maar twee landen per continent uit de kwalificatie meedoen aan de WK wedstrijden.

U kunt Lieve op Instagram volgen in deze grote uitdaging: @lievedejong1

Natuurlijk wenst de Wegwijzer Lieve graag heel veel plezier en succes in Spanje.

Tekst: Nelleke Sträter, de Wegwijzer.
Foto’s: Henny Schilders, de Wegwijzer.

De Dorpsquiz beleeft op zaterdag 4 oktober alweer haar tiende editie!

/0 Reacties/in /door

Tien jaar vol spanning, plezier en saamhorigheid: de Dorpsquiz is inmiddels een begrip in het dorp. Voor dit jubileum hebben we enkele deelnemers van het eerste uur gevraagd waarom zij al voor de tiende keer enthousiast meedoen aan de Dorpsquiz.

Theo Strijbos maakt onderdeel uit van een gemixt team van jong en oud, 25-30 personen. De samenstelling van het team wijzigt soms wat, maar de kern, waaronder Wim Verbunt, Harrie Robben en Carla Bertens, is al die jaren hetzelfde gebleven. Omdat het team heerlijk gemixt is, zijn ze samen “van alle markten thuis”. Toch zou Theo nog wel wat jongeren aan het team willen toevoegen, “vers bloed”, zoals hij het noemt. “Je hoeft niet persé iets over het dorp te weten om mee te doen, er zijn genoeg andere vragen en opdrachten. Belangrijk is dat je de lol ervan inziet”. Bij een groot team is de coördinatie soms wat moeilijker, maar het is wel erg gezellig, aldus Theo. De naam van het team: “Google Maps” is een plagerijtje naar Theo’s dochter (zij ging op ski-reis naar Oostenrijk met behulp van Google Maps en kwam twee uur later aan dan de rest van het reisgezelschap). Het team heeft de boerderij van Carla als uitvalsbasis. Een mooie ruimte. Voor de deelnemers wordt gezorgd met een drankje en hapje, maar meestal is er nauwelijks tijd om daarvan te genieten.

Eén opdracht is Theo goed bijgebleven. Er moest een foto gemaakt worden van het sprookje “De kleren van de keizer”. Er werd een mooie opstelling gemaakt en één persoon ging voor de foto zelfs bijna helemaal uit de kleren. “Maar het bleef netjes hoor”. Het Cluedo spel, als onderdeel van de quiz van afgelopen jaar, vond Theo erg leuk en vernieuwend.

Theo vindt het “indikken” van de quiz naar één avond een groot succes. Onder het genot van een drankje en muziek komen aan het eind van de avond de verhalen over de quiz los. Bovendien is het gemakkelijker om mensen te vinden voor quiz en afsluiting op een en dezelfde dag.

Het team van Theo is één keer eerste geweest. Dat vindt Theo geen doel op zich, maar het team gaat er wel altijd voor. Het feit dat Theo in een van de afgelopen edities vergeten is de Joker in te zetten en ze daardoor de eerste prijs hebben laten liggen, moet hij nog elk jaar horen. ”En terecht!”, beaamt hij.

Team “De jong van de Jong” is een team van 15-20 personen, bestaande uit familieleden van Anja en Ruud van de Pas- de Jong. Zelfs de moeder van Anja, mevrouw de Jong-Massuger deed voorheen mee, samen met andere familieleden van de Massuger kant. Ook de kleinkinderen van Anja en Ruud willen al meedoen. Vrienden, die aangesloten zijn bij het team, kennen de familie goed. De dorpsquiz avond is meteen een familie reünie.

Tien jaar geleden was het organiseren van een dorpsquiz in de omliggende dorpen een ware hype, volgens Ruud. Berkel-Enschot en Cromvoirt kenden al een dorpsquiz en de reacties waren erg positief: “Is zo leuk, moet je doen!”. En nu doen ze al voor de tiende keer mee. Brigitte van Rossum, vriendin van de jongste broer van Anja, zit in de organisatie.

Het team verzamelt altijd bij Anja en Ruud. Ze hebben een groot tuinhuis voor de rustige opdrachten. Op een grote tafel in de huiskamer worden door Ruud computers klaargezet. Iedere stoel in huis is bezet. Anja zorgt voor de catering. Het enthousiasme is geweldig en er is gezonde rivaliteit. Voor iedere deelnemer zijn er geschikte opdrachten. Anja vertelt dat haar jongste zus een lichte achterstand heeft, maar erg goed kan puzzelen. Zij doet de puzzelopdracht. Anja heeft de afgelopen jaren Wegwijzers en Sprokkels bewaard en op zolder staan de boeken van de Heemkundekring van haar moeder als naslagwerk. “Je weet niet wat ze vragen”.

Opdrachten, zoals een zo zwaar mogelijke koffer meenemen, een appel zo dun mogelijk schillen, een ansichtkaart van Udenhout maken, zijn hen bijgebleven. Met die laatste opdracht wonnen ze: met een foto van een groene kikker uit De Brand.

Persoonlijk vond Ruud twee avonden voor quiz en afsluiting fijner. Er is dan meer tijd om opdrachten goed uit te voeren. Hij geeft bovendien als tip aan de organisatie om de antwoorden digitaal in te laten leveren. Maar dat doet niets af aan zijn enthousiasme voor de quiz. “De quiz verbindt mensen. Je moet ervan proeven om de sfeer goed te voelen”. Daarmee nodigt hij mensen uit om nieuwe teams te vormen en mee te doen.

Angelique Vermeer is de “aanjager” van team “De Wichelroede”. Zij enthousiasmeert zo veel mogelijk collega’s om mee te doen. Het team van 15-20 personen is aangevuld met partners, vrienden en oud leerlingen. Omdat de Wichelroede een Kind Centrum is, doen ook collega’s van het Kinderdagverblijf, de Peuteropvang en Buitenschoolse opvang mee. Zeker voor nieuwe collega’s is het een mooie gelegenheid om de andere collega’s op een informele wijze te leren kennen en nieuwe talenten van elkaar te ontdekken. In een ongedwongen sfeer, met een drankje en een chipje, ook al komen ze daar meestal niet aan toe. Collega’s, die niet meedoen, zijn wel erg betrokken en zijn tijdens de quiz via Whatsapp te bereiken voor eventuele vragen.

Het gebouw van de Wichelroede is een heerlijke ruimte voor een quiz, met volop computers, knutselmateriaal, verkleedkleren etc. Met z’n allen “puzzelen” ze graag op de vragen en opdrachten uit de quiz. “Het is eigenlijk wat we de hele dag doen”, vertelt Angelique. “Puzzelen wat een leerling of een klas nodig heeft. Puzzelen om een leerling en klas te ontdekken. Puzzelen hoe het goed en gezellig te houden met elkaar”.

Tot hun eigen grote verbazing werd team Wichelroede vorig jaar winnaar van de Dorpsquiz. Totaal onverwacht. Volgens leerlingen en ouders van school ligt de lat dit jaar wel erg hoog. Natuurlijk moet er weer gewonnen worden, want juffen en meesters weten en kunnen toch alles?

Angelique geeft aan versteld te staan hoe de organisatie het voor elkaar krijgt om nu al weer voor de tiende keer de Dorpsquiz te organiseren met heel veel creativiteit en organisatietalent. Een leuke sportieve strijd met toch veel saamhorigheid.

Bent u enthousiast geworden en wilt u de unieke sfeer van de Dorpsquiz zelf meemaken? Stel een nieuw team samen of sluit aan bij bestaande teams. Er is nog ruimte om mee te doen. En wie weet staat u straks als winnaar op het podium!

Tekst: Nelleke Sträter, de Wegwijzer.
Foto’s: De Dorpsquiz.

Nieuwe expositie over onderwijs in Udenhout en Biezenmortel

/0 Reacties/in /door

In Udenhout en Biezenmortel is jarenlang veel onderwijs gegeven op heel verschillende terreinen en niveaus. In september is het 100 jaar geleden dat op Schoorstraat 2 (waar ’t Schoor in het pand van ’t Rectoraat is gevestigd) de zusters van de (Bossche) Choorstraat de kiem legden voor een volledig centraal onderwijsinstituut: Huize Vincentius. Maar in Udenhout en Biezenmortel waren meer scholen: Meisjesschool Sint Felix, Jongensschool Sint Petrus, Huishoudschool Mater Christi, Mater Amabilisschool, de Landbouwschool en in Biezenmortel de Franciscusschool, het Theologisch opleidingscentrum van de Kapucijnen en de school van Huize Assisië.

In onze nieuwe wisselexpositie vindt u veel (klassen-)foto’s maar ook mooie unieke lesmaterialen of werkstukken die door oud-leerlingen zijn bewaard en die wij danken voor het uitlenen. Dus kom tijdens onze openingstijden op donderdag tussen 11-15 uur een kijkje nemen. Op zaterdag 13 september zijn we vanwege Open Monumentendag open van 10.30-16.00 uur.

 

De Mariakapel aan de Schoorstraat wordt opgeknapt

/0 Reacties/in /door

In de nadagen van de Tweede Wereldoorlog was Jan Meuwese waarnemend burgemeester van Udenhout. Hij nam het initiatief om een Mariakapel te bouwen uit dankbaarheid dat Udenhout de oorlog relatief goed was doorgekomen. Ondanks dat het lastig was om de financiële middelen bij elkaar te krijgen,ging de bouw toch door. De bekende architect Jos. Bedaux uit Goirle kreeg de opdracht voor tekening en bestek. Guus van Erp stelde de grond beschikbaar. Udenhoutse bouwvakkers bouwden het kapelletje in hun vrije tijd. Luc van Hoek uit Tilburg goot een mooi Mariabeeld. De kapel werd geschonken aan het kerkbestuur van de parochie van de H. Lambertus.

Binnen in de kapel bevindt zich een gedenksteen met de namen van Udenhoutse oorlogsslachtoffers van de Tweede Wereldoorlog en van de strijd in Nederlands Indië. Op een herdenkingsbord staan de namen van de bemanning van een neergestort vliegtuig en de drie namen van de militairen, die sneuvelden bij de bevrijding van Udenhout en Biezenmortel. Op een ander herdenkingsbord zijn de namen vermeld van negen bemanningsleden van een Amerikaans toestel, dat in Biezenmortel neerstortte. Vermeldenswaardig zijn ook de muurschilderingen met toepasselijke motieven, aangebracht door Jacques Verheijen uit Echt. Hij vervaardigde tevens drie glas-in-loodramen. In de klokkentoren hangt een klokje uit 1765, ooit geschonken door de heer Leo Le Mire en zijn echtgenote Maria Le Mire-Claessen. Na vernieling (brandstichting) belandde dit in de pastorietuin, maar na restauratie in 2008 kreeg het opnieuw een plaats in de kapel in een volledig nieuwe klokkenstoel. Opvallend zijn verder het stenen kopje onder de toren in de voorgevel en de gemetselde waterpunt nabij de entree van de kapel.
(bron: Wiki Midden Brabant).

Volgend jaar wordt het 80 jarig bestaan van de kapel gevierd. Daarom is het nu tijd voor een opknapbeurt.

Afgelopen week verrichtten de kapelvrijwilligers Bart Heuvelmans, Cees Frijters, en Ton de Jong hand- en spandiensten bij het opknappen van het toegangspad naar de kapel. Ad van den Brand stelt belangeloos zijn tijd en graafmachine beschikbaar. ”Ik doe het graag”, volgens Ad. “Mijn vader heeft destijds bij de bouw van de kapel het benodigde zand aangevoerd vanuit de duinen. Daardoor voel ik me verbonden met de kapel”.

Eerst wordt een afwateringsbuis aangebracht om overtollig regenwater over het pad tegen te gaan. Aansluitend wordt het pad afgegraven, het (tegen de mollen) vol gestort met een grondlaag gebroken puingranulaat (van Spelt Oisterwijk), en opnieuw bestraat met de oude klinkers Het pad wordt weer goed begaanbaar, ook voor personen met een rollator of rolstoel.

Op maandag 25 augustus begint aannemer De Bonth van Hulten met de opknapbeurt van de kapel zelf. De toren wordt gerestaureerd en het mooie schilderwerk binnenin de kapel wordt opgeknapt. Ook komen er ventilatiekanalen in de achtergevel van de kapel om vocht tegen te gaan. Firma Hoppenbrouwers zal zorgdragen voor een nieuwe (led) verlichting.

Volgens Bart Heuvelmans zijn er meerdere sponsors gevonden voor de opknapbeurt, waaronder Stichting de Vosselaar, Metaalconstructiebedrijf van den Bersselaar, Stichting De Vinckenslagh en Harrie Baeten Stichting. Ook de Parochie en de Gemeente dragen financieel bij. Zo wordt, dankzij de inzet en steun van velen, de kapel klaargemaakt voor het 80-jarig jubileum in 2026.

Tekst: Nelleke Sträter, de Wegwijzer.
Foto’s: Henny Schilders, de Wegwijzer

Afscheidswedstrijd Teun Verlouw bij VCB in Biezenmortel

/0 Reacties/in /door

In principe wordt er voor iedere speler, die jarenlang in VCB 1 gespeeld heeft, een afscheidswedstrijd georganiseerd. Toch was de afscheidswedstrijd voor Teun Verlouw afgelopen vrijdag wel heel bijzonder.

Teun komt uit een echte VCB familie. Zijn vader Huub speelde tot zijn 39ste in het eerste team, traint nu nog het derde en vierde team en is bovendien lijnzetter bij de club. Teun zelf speelde van zijn 16de tot zijn 18de in het eerste team van VCB en viel op door zijn talent. Hij “verhuisde“ naar Uno Animo in Loon op Zand, dat een klasse hoger speelde. Tijdens zijn studie fysiotherapie liep Teun stage bij FC den Bosch en kreeg hij de kans om mee te spelen bij de beloften. Vervolgens speelde hij bij Achilles Veen. Omdat deze club op zaterdag speelde, kon Teun op zondag verzorger zijn bij VCB. Teun miste het spel samen met zijn “maten” en keerde terug bij VCB.

Zes jaar geleden stopte een groot deel van zijn medespelers, waarna Teun de overstap maakte naar Nemelaer in Haaren. In coronatijd kwam hij nauwelijks aan spelen toe en keerde hij opnieuw terug naar VCB.

Met zijn 34 jaar neemt hij nu afscheid van het eerste elftal, waar de meeste spelers inmiddels ruim 10 jaar jonger zijn dan hij. Hij gaat verder voetballen in het derde team, samen met zijn vrienden. “Dit moment zat er al een poosje aan te komen, dus ik ben er inmiddels op in gesteld”, vertelt Teun. Afgelopen week heeft hij voor het eerst met het derde en vierde team meegetraind. Het is wel even wennen aan het spelniveau.

Mark van Iersel, bestuurslid van VCB, vertelt dat Teun niet alleen jarenlang aanvoerder was, maar ook een speler, die altijd opviel door zijn kwaliteiten en aanwezigheid op het veld. Jarenlang was hij topscorer van VCB.
Hij maakte deel uit van het Dreamteam-de Gouden Lichting van VCB- en was de man, die in de wedstrijd VCB 1 – SVSSS 1 (3-0) maar liefst drie keer scoorde. Deze hatrick zorgde ervoor dat de wedstrijd zowel bij VCB als bij SVSSS de boeken in ging, omdat beide clubs nog nooit eerder tegen elkaar hadden gespeeld in competitieverband.

Afgelopen vrijdagavond nam Teun het met een samengesteld team van (oud) spelers van VCB en andere clubs waar hij ooit speelde, op tegen het huidige VCB 1. Een sportieve en uitdagende wedstrijd voor beide ploegen. In eerste instantie ging de wedstrijd gelijk op, maar in de tweede helft wist VCB1 te scoren. In de laatste minuut van de wedstrijd kreeg Teun een strafschop toegekend, die er natuurlijk inging. Na de wedstrijd ontving Teun van zijn coach een ingelijst VCB-shirt mat alle namen van zijn teamgenoten er op. Teun bedankte zijn medespelers en alle trouwe fans, die hem vervolgens met een enthousiast applaus bedankten.

En natuurlijk was er daarna een uitgebreide “derde helft”, waarin volop gelegenheid was afscheid te nemen, herinneringen op te halen en te proosten op Teun’s roemruchte voetbalverleden.

“Maar…..”zegt Mark van Iersel, “mogelijk dat Teun toch nog een tweede of derde keer terugkomt. Zijn vader Huub heeft tenslotte maar liefst drie keer afscheid genomen van het eerste team!”

Tekst: Nelleke Sträter, de Wegwijzer.
Foto’s Henny Schilders, de Wegwijzer.