Carnavalswagen in de maak

Het is donker en niet precies te zien waar ik moet zijn bij carnavalsvereniging “Van wie bende gij er één”, bij Bas en Miriam van Hulten. Daar zijn ze hun wagen aan het bouwen. Een grote schuur met geluid en licht. Er stijgt net een damp op van het lassen, en dan zie ik een heel raamwerk dat de wagen moet worden.

Van idee naar uitvoering
Eerder die week heb ik Harrie van den Dungen gesproken, die me vertelde hoe het zo gekomen is en hoe het ieder jaar te werk gaat. Ze zijn met zo’n 21 leden. Harrie heeft vaak inspiratie en een idee, dat wordt in de groep besproken. Meteen na de zomer, in september, gaat het hele proces van start. Het begint namelijk met het afbreken van de oude wagen. Dan  bekijken ze wat ze voor de nieuwe wagen kunnen gebruiken en welke onderdelen ze kunnen verkopen. Hun wagen wordt gebouwd op het onderstel van een oude vrachtwagen. Dit jaar is deze omgebouwd van een oude dieselmotor naar hydraulische aandrijving. Ze starten met één avond per week. De frequentie neemt toe vanaf de kerstvakantie. In die periode wordt vaak ook een aantal dagen overdag gebouwd en na de kerst is het wekelijks wel drie à vier avonden, plus het weekend.
Als ik het nu zo zie, moeten ze nog hard werken, maar zoals ze zeggen: die druk is nodig en het komt altijd af.

Bij elkaar sprokkelen van materiaal
Het is voor de groep een sport om het materiaal zo goedkoop mogelijk bij elkaar te sprokkelen. In hun omgeving werken mensen daar ook aan mee door te vragen: “Is dat niets voor jullie carnavalswagen?” Het kost namelijk wel het nodige, vooral de verzekering (650 euro), die behoorlijk duur is. Ze leggen allemaal wat in en hopen op de eerste prijs, die dan weer besteed wordt aan de wagen van volgend jaar.

Samen iets bouwen
Ze vertellen dat het vooral om de gezelligheid en het sociale aspect gaat. Anderen hebben een team om te sporten of muziek te maken, zij hebben een team om samen iets te bouwen. Het leuke is dat iedereen doet waar hij of zij goed in is en plezier in heeft. De een is technischer, anderen vinden het plakken van papier-maché leuk, schilderen graag, of maken de pakken. Natuurlijk is er ook altijd koffie, en na afloop een pilsje. Kortom, de gezelligheid viert hoogtij en daar gaat het ook om.

En dan is het zover
De donderdagavond voor carnaval moet de wagen ongeveer klaar zijn, want dan wordt familie uitgenodigd om “de wagen te komen louwen”. Vrijdags neemt iedereen vrij om de laatste puntjes op de i te zetten en te starten met het carnaval. Zaterdags de optocht in Berkel-Enschot, zondags in Udenhout en dinsdagavond de lichtjesoptocht. Dan begint de hele cyclus opnieuw.


Tekst: Wilma de Jong, de Wegwijzer
Foto’s: Henny Schilders, de Wegwijzer

Kegelen, een bijzondere sport

Jaren geleden had De Druiventros een kegelbaan die naast de gewone leden ook mensen met een verstandelijke beperking de gelegenheid bood om deze sport te beoefenen. Daar werd druk gebruik van gemaakt door G-leden uit de omgeving van Tilburg. Trouwe leden die iedere kegelavond weer present waren. Helaas sloot de kegelbaan en dat werd door alle leden heel erg gevonden. Ook de vrijwilligers die de leden assisteerden vonden het jammer dat deze manier van elkaar ontmoeten, een uitje te hebben verviel. Na rijp beraad werd besloten de baan te kopen en opnieuw te installeren op het terrein van landschapspark Assisië en zo was het kegelhome gered. Het is een professionele baan die ook gebruikt werd voor nationale kampioenschappen. Jan Teurlings was een van de voortrekkers van deze bijzondere aankoop. Het bijeenbrengen van 30.000 duizend euro heeft wel wat tijd en energie gekost.

De naam van deze G-Kegelclub, WIK: Willen Is Kunnen geeft precies weer waar de club voorstaat. Peter en Marcel Swaans hebben de leiding over dit bijzondere sportevenement. Iedere dinsdag- en woensdagavond zijn 12 vrijwilligers en 25 sporters actief. Een aantal vrijwilligers doet dit als jaren, was er ook al bij De Druiventros, sommigen zijn door mond op mondreclame bij deze club terecht gekomen. De leeftijden van alle deelnemers en vrijwilligers variëren van 30 tot 90 jaar. Als je een avond mee mag kijken word je gastvrij ontvangen. Voor een buitenstaander is het een beetje lastig om het geheel te overzien. Als je praat met de deelnemers en de leiding wordt het snel duidelijk. Iedereen kegelt op zijn/haar eigen niveau. Er zijn veel aanpassingen bedacht die je op een gewone baan die zult vinden. Een afrolbak waardoor mensen in een rolstoel ook kunnen deelnemen en een speciaal ontworpen “glijbaan” waar je maar heel weinig kracht voor nodig hebt om toch te kunnen scoren. Iedereen komt drie keer aan de beurt. De punten worden keurig door een vrijwilliger genoteerd. De lijstjes worden bewaard en op het eind van het seizoen wordt gekeken wie het beste presteerde met een echte beker als resultaat.  Daarnaast krijgen alle deelnemers een medaille en een kleine prijs. Trots word je daarvan. Een van de kegelaars liet zijn medaille ook zien. Er zijn heel veel “kegeltechnieken” te bewonderen. Zelf gooien op een gewone baan met de juiste houding en de juiste swing, een beetje lopen tot halverwege de baan en dan gooien, een deelnemer gooit achterstevoren tussen zijn benen door en scoort.  Niemand stoort zich aan de manier waarop de score wordt gehaald. Er wordt veel gebruik gemaakt van de afrolbakken. Naast het kegelen kunnen de deelnemers een consumptie kopen en gezellig met elkaar kletsen. Het is een heel geanimeerde avond. Voor sommigen is het het enige uitje van de week. De leden komen met taxibusjes, vrijwilligers of ouders. Het is een weldaad om te zien dat zoveel mensen plezier hebben in het samenzijn, elkaar ontmoeten, sporten waarbij het Willen is Kunnen het belangrijkste is. Petje af voor alle vrijwilligers die trouw hun tijd geven aan deze bijzondere groep mensen.


Tekst: Nel van Iersel
Fotografie: Henny Schilders

Heartsafe in Biezenmortel, al 15 jaar actief voor veiligheid

Trots vertellen Richard van Zon en Frans van Gestel, bestuursleden van Stichting Heartsafe Biezenmortel, hoe blij ze zijn met wat er in Biezenmortel in de afgelopen 15 jaar is neergezet.

120 vrijwilligers, die via cursussen en jaarlijks terugkerende herhalingslessen zijn geschoold om levens te redden van personen die een hartstilstand krijgen. De scholing bestaat uit het leren beademen, masseren, gebruik van de app Hartslag Nu, waarmee de vrijwilligers na een melding via 112 opgeroepen kunnen worden, en het gebruik van een AED-apparaat. Inmiddels staan er 14 AED-apparaten verspreid over het dorp en het buitengebied, die regelmatig  door de bestuursleden worden onderhouden. Trots zijn Frans en Richard ook dat er jaar na jaar veel stemmen van de Rabobank Grote Clubactie naar de stichting gaan, waaruit blijkt hoezeer de inwoners van Biezenmortel het werk van de vrijwilligers waarderen.

Waarom nu een artikel in de Wegwijzer?
Natuurlijk om even stil te staan bij het 15 jarig bestaan van Heartsafe Biezenmortel (om dit te vieren zijn in de afgelopen maanden beademingsmaskers, die gesponsord zijn door Coöperatie Biezenmortel, uitgedeeld onder de vrijwilligers). Maar zeker ook omdat de stichting een nieuwe impuls krijgt met de komst van een nieuwe instructeur Sem Spijkers, jonge inwoner van Biezenmortel met een vriendengroep bij voetbalclub VCB, die vanaf februari de cursussen en bijscholingen gaat leiden. Met Sem hoopt de stichting ook jongeren als vrijwilliger aan te trekken, want hoe meer vrijwilligers, hoe beter. “Door en voor elkaar werkt het beste in Biezenmortel” vertelt Frans. “Blijvende motivering is daarbij essentieel” vult Richard aan.

Maar ook aandacht voor de financiën maakt dat Frans en Richard contact gezocht hebben met de Wegwijzer. De Gemeente Tilburg staat garant voor de kosten van de cursussen en jaarlijkse herhalingslessen van Heartsafe. De stichting voert het onderhoud uit van de AED-apparaten en bekostigt het grootste deel van de 14 AEDs.  Daarnaast adviseert en ondersteunt de stichting lokale ondernemers, die zelf een AED in eigendom hebben of deze willen sponsoren. Een AED-apparaat gaat lang mee, maar iedere 4 jaar moet de accu vervangen worden en de pads, die nodig zijn voor applicatie bij het slachtoffer, zelfs elke 2,5 jaar. Dit zijn dure onderdelen van het AED apparaat. Bovendien zijn de 2 “poppen”, die gebruikt worden bij de cursussen, aan vervanging toe.

Vandaar dat het bestuur een sponsoractie gestart is “Ja, ik word vriend van Biezenmortel Heartsafe!” De inwoners van Biezenmortel vinden in deze Wegwijzer een inlegvelletje, waarin zij opgeroepen worden om een steentje bij te dragen aan de veiligheid van alle inwoners van Biezenmortel. Jong en oud kan getroffen worden door een hartstilstand en op dat moment is de enige redding de nabijheid van een vrijwilliger van Heartsafe. Voor meer info kunt u de website raadplegen www.biezenmortelheartsafe.nl

De Wegwijzer feliciteert Stichting Heartsafe Biezenmortel met hun 15 jarig bestaan en wenst ze alle succes bij hun mooie, zinvolle werk.


Tekst: Nelleke Sträter, de Wegwijzer.
Foto’s: Henny Schilders, de Wegwijzer.

Lachsalvo’s bij Tonnepraot

In aanloop naar carnaval in D’n Haozenpot… 

Het was weer erg vol op zaterdagavond 25 februari bij ‘t Centrum. En vooral: het was erg gezellig met veel humor, grappen en grollen.
“Wat is het toch heerlijk om een avondje pretentieloos, bevrijdend, gul te lachen”. Met dank aan de zes tonnepraoters, de organisatoren van “De Zaandhaozen”, de prins en zijn gevolg, de sponsoren èn de gastvrijheid van ‘t Centrum.
Om 20.15 uur betrad toverheks Toke (Christel v.d. Dungen) als eerste de ton. Ze vertelde dat ze was getrakteerd op een 7-gangendiner; een 6-pack Heineken en een buil friet. Ze had ook haar trouwring aan de verkeerde vinger, “maar”, aldus Toke, “ik ben ook met de verkeerde getrouwd”. Hoe dat zo? “Nou”, aldus Toke, “hij rijdt meestal achteruit de Mac Drive in en weet je wie er dan af moet rekenen?”

Fred, de tweede tonpraoter van dienst (Ludo van Vliet), bleek een bejaarde stripper te zijn. Zijn act werd steeds moeilijker, zei hij, “maar gelukkig mag ik m’n leesbril op houden”. Hij had in zijn carrière ook een aantal ontdekkingen gedaan, bijvoorbeeld dat mannen met een snor meer vreemd gaan dan vrouwen… met een snor. Verder gaf hij ook een intiem inkijkje in zijn huwelijk. “Mijn vrouw is in de kroeg bevallen”, onthulde hij, “want ze wilde per sé dat ik er bij was”.

Andy Marcelissen ontlokte misschien wel de meeste lachsalvo’s bij het publiek. Met prachtige droge humor en uitstekende woordspelingen zette hij zijn creatie Dick de Cock (met “ck”) neer. Dick was rechercheur, maar dat woord was toch wel erg moeilijk; “dus zeg maar “agent”.
Dick had ook in Engeland gewerkt en hij vond het vreemd dat men daar nogal geshockeerd reageerde als hij zich voorstelde. Op weg naar Udenhout had hij allerlei verkeersdeelnemers verbaliseerd omdat hun lichten niet branden. Zelfs had hij onderweg een politiewagen gezien, waarvan de lichten ook niet branden, maar de rest van de wagen gelukkig wel…

Jan Schellekens wilde zich profileren als ‘de moderne mens’. Hij snapte de moderne tijd helemaal. Zo wist hij al dat GSM ‘Gin Snoerke Mir’ betekent en dat je een elektrische auto het beste met diarree kunt vergelijken; “Haal ik het wel of haal ik het niet?” Jan vroeg zich ook af of het “apestaartje” moest zijn of “apenstaartje”?
De zaal ging er eens extra goed voor zitten, toen onze Udenhoutse coryfee Fons van der Lee de ton betrad. Dat had nog heel wat voeten in de aarde, want Fons werd eerst prinselijk onderscheiden door prins Pieter. Hoewel Fons daar best blij mee was, liet hij toch doorschemeren gehoopt te hebben op een oranje orde, ingeleid met het zinnetje “Het heeft de koning behaagt…”.

Fons vertelde penisverlenging te hebben overwogen, hoewel hij daar maar een heel klein bietje van af wist. “Dat kost ook nogal wat”, vertrouwde Fons ons toe, “en ‘t is ook niet doorgegaan, want mijn vrouw had liever een nieuwe keuken”.
Met zijn schoonmoeder bleek Fons het niet te hebben getroffen. “Wat kan dat mens maauwen; de kat van de buren is er jaloers op”.

De laatste tonpraoter was Frans Bevers, die een boeren Bed & Breakfast bleek uit te baten. Hij klaagde er over dat hij thuis niet veel te vertellen had. Hij dacht dat dat overigens ook niet zo bijzonder was. “Is er hier een man die thuis wel wat in de melk te brokken heeft”, vroeg hij de zaal. Toen er iemand “Ikke” riep, reageerde Frans: “Dan ben jij vrijgezel”.
Frans deelde ook mee dat zijn vrouw paranormaal begaafd was. “Ze kan op zo’n 5 à 10 meter afstand het bloed onder je nagels vandaan halen”.
Hij liet ons ook in de fijne keuken van zo’n B&B kijken. Zo had hij veganistische klanten. Toen Frans zag dat ze toch vlees aten, was hun reactie: “Maar we zijn nu met vakantie”.
Rond middernacht kwam er een eind aan een prima avond Tonnepraot, maar de gezelligheid bij ‘t Centrum en de Zaandhaozen ging nog veel langer door.

 

 

 

 

 

Tekst: Jan de Kort, De Wegwijzer
Foto’s: Angelique de Graay, De Wegwijzer

Kindertheater: speels, leerzaam en ontroerend

Een Afrikaanse savanne met een jeep als decor. Het verhaal van de kleine neushoorn Rinus en zijn opa uit het Prentenboek van het Jaar 2025 (Ingrid en Dieter Schubert), enthousiast tot leven gebracht door theatermaker Marianne van Houten van Jeugdtheaterbureau Vanaf 2.

In het kader van de Nationale Voorleesdagen (22 januari – 1 februari) organiseerde Bibliotheek Midden Brabant afgelopen woensdagmorgen een kindervoorstelling, gevolgd door een kleine lunch voor onze jongste inwoners. De (gehalveerde zaal) van ’t Plein werd bevolkt door peuters en hun ouders, opa’s en oma’s, vol verwachting van wat zou komen.

Marianne vertelt hoe zij met haar opa Arie op safari ging in Kenia. Zij nodigt de kinderen uit om ook mee op safari te gaan. Daar ontmoeten zij de kleine neushoorn Rinus en zijn slapende opa. Met verhalen en liedjes laat Marianne de kleintjes kennis maken met Rinus en zijn vriendjes. De kinderen brullen mee als leeuwen en tetteren als olifanten, terwijl een paar dappere peuters op uitnodiging van Marianne in de huid kruipen van savannedieren. Andere kleintjes komen naar voren en spelen op Afrikaanse muziekinstrumenten als regenpijp, trommel en sambabal, en volgen daarbij de maat van Afrikaanse muziek. Wanneer kleine neushoorn Rinus in gevaar komt, wordt opa neushoorn gelukkig op tijd wakker, en komt uiteindelijk alles goed.

Een prachtige, interactieve voorstelling, waar van begin tot eind van genoten wordt. Een mooi initiatief van Bibliotheek Midden Brabant.

Tekst: Nelleke Sträter, de Wegwijzer
Foto’s: Henny Schilders, de Wegwijzer

Weet jij wat je kunt doen als je iets verdachts ziet?

Misschien heb je het wel eens opgemerkt. Een woning waar het licht dag en nacht brandt, vreemde geuren die uit een loods komen, auto’s die op ongebruikelijke tijdstippen af en aan rijden.

Het kan verleidelijk zijn om weg te kijken en te denken: “Als ik me er niet mee bemoei, blijf ik buiten schot.” Maar dat is een misvatting. Criminele activiteiten zoals drugslabs, hennepkwekerijen en onderlinge wraakacties vormen niet alleen risico’s voor de betrokkenen, maar ook voor de buurt. Denk aan explosies, giftige chemicaliën in de bodem, brandgevaar en geweld in woonwijken. “En wie denkt dat criminelen Udenhout en Biezenmortel sparen heeft het mis”, vertelt onze wijkagent ons verderop in dit artikel. Gelukkig kun je iets doen aan deze onveilige situaties – anoniem én veilig.

Meld Misdaad Anoniem: veilig en effectief
Meld Misdaad Anoniem (ook bekend als M.) biedt jou de mogelijkheid om verdachte situaties te melden zonder dat je identiteit bekend wordt. Bij M. staat anonimiteit voorop: jouw naam, telefoonnummer en IP-adres worden niet opgeslagen. Het meldpunt is volledig onafhankelijk van de politie en stuurt meldingen alleen door als jouw anonimiteit volledig gewaarborgd is.

De politie is er blij mee
De politie gebruikt deze tips om gerichte acties te ondernemen. “We nemen tips van M. zeer serieus,” vertelt wijkagent Harm Muntz. “Het kan gaan om ernstige feiten met een acuut gevaar voor de omgeving.” Dankzij deze meldingen hebben hij en zijn collega’s het afgelopen jaar in Udenhout en Biezenmortel criminele activiteiten zoals een hennepdrogerij, illegale prostitutie en de opslag van gevaarlijk vuurwerk aangepakt.

“Dit laat zien dat ook dorpen zoals Udenhout en Biezenmortel niet ontkomen aan gevaarlijke criminele activiteiten,” aldus Muntz. Toch blijft het aantal meldingen in deze omgeving achter bij andere gebieden. De wijkagent hoopt dat er vanuit deze wijken meer meldingen bij M. gaan komen, door er wat extra bekendheid aan te geven.

Het hoeven overigens niet altijd zware misdrijven te zijn. “We hebben ook meldingen ontvangen over iemand die vaak zonder rijbewijs reed of de gewoonte had dronken achter het stuur te kruipen. Ook dat zijn situaties die anderen in gevaar brengen en gestopt moeten worden voordat het te laat is,” benadrukt Muntz.

Waarom melden?
Criminaliteit stopt niet bij de voordeur. Drugslabs kunnen exploderen, hennepkwekerijen brengen brandgevaar met zich mee, en het geweld tussen criminelen treft vaak ook de omgeving. Door verdachte situaties te melden, bescherm je niet alleen jezelf, maar ook jouw buurt. Op de website www.houdmisdaaduitjebuurt.nl lees je meer over hoe je verdachte gedragingen kunt herkennen.

Heb je iemand op beelden herkend? Of weet je meer over criminele activiteiten? Zelfs kleine aanwijzingen kunnen een groot verschil maken. Door te melden bij M. draag je bij aan een veilige omgeving zonder jezelf bloot te stellen aan risico’s.

M. is er voor jou!
Meld Misdaad Anoniem is zeven dagen per week bereikbaar. Bel op werkdagen tussen 8.00 en 22.00 uur en in het weekend en op feestdagen van 9.00 tot 17.00 uur. Online meldingen kun je 24/7 indienen in een beveiligde omgeving.

Bel 0800-7000 of ga naar meldmisdaadanoniem.nl

 

 

 

Tekst en foto: Henny Schilders, De Wegwijzer

Bijdrage van VR-beleving aan kennis en empathie over dementie bij adolescenten

Jelmer van de Pol (21 jarige HBO-Verpleegkunde student uit Udenhout)
Dementie is een veelvoorkomende aandoening in Nederland, waarbij 1 op de 5 mensen ermee te maken krijgt. De toenemende prevalentie leidt tot meer mensen met dementie die langer thuis blijven wonen, wat het belang van een dementievriendelijke samenleving benadrukt. Dit onderzoek richtte zich op jongeren (14-18 jaar) in de retail en horeca in Udenhout, om te evalueren of Virtual Reality (VR)-belevingen bijdragen aan meer begrip en dementievriendelijk gedrag in hun werk. VR-belevingen bieden de mogelijkheid om het perspectief van iemand met dementie te ervaren.

Methode
Dit onderzoek was kwantitatief van aard, waarbij gebruik werd gemaakt van enquêtes om kennis over dementie en empathie voor mensen met dementie te meten. Ook werden usabilty vragen over de VR beleving gesteld. In totaal werden 50 deelnemers geselecteerd, werkzaam in de retail- of horecasector, met een leeftijd tussen de 14 en 18 jaar. Na de VR-beleving vulden de deelnemers een enquête in om hun ervaringen te evalueren. De VR-beleving werd aangeboden in groepssessies en persoonlijke begeleiding.

Resultaten
De deelnemers aan het onderzoek bestonden uit 58% mannen en 42% vrouwen, met een gemiddelde leeftijd van 16,64 jaar. De leeftijden varieerden van 14 tot 18 jaar, waarbij 70% 16 of 17 jaar oud was. Ongeveer 38% kende iemand met dementie, terwijl 8% ervaring had met het werken met mensen met dementie. Meer dan de helft (54%) had geen eerdere kennis van deze aandoening.

De VR-beleving had positieve effecten. Deelnemers gaven aan zich beter te kunnen inleven in de belevingswereld van mensen met dementie, waarbij twee op de drie deelnemers vooral een aanzienlijke toename in empathie opmerkten. Ook voelden zij zich meer beschermend tegenover mensen met dementie. De verbeterde hun inzicht in het ziektebeeld en de impact ervan.

94% van de deelnemers vond de VR-ervaring effectiever dan bijvoorbeeld een flyer of e-learning. Hoewel de VR-beleving als waardevol werd ervaren, merkten enkele deelnemers op dat deze methode niet voor iedereen geschikt is. “Je leert wat iemand denkt met dementie,” zei een deelnemer.

Toepassing in de praktijk
De resultaten benadrukken het belang van gerichte training in de retail- en horecasector om bij te dragen aan een dementievriendelijke samenleving. Jongeren die werkzaam zijn in deze sectoren namen deel aan de VR-beleving, waarmee zij beter voorbereid zijn op het omgaan met klanten met dementie tijdens dagelijkse werkzaamheden, zoals het ondersteunen bij winkelbezoeken of horecadiensten.

Deze aanpak biedt ook belangrijke lessen voor verpleegkundigen en zorgprofessionals. Door een VR-beleving op te nemen in scholing en bijscholing kunnen zij hun empathie en begrip voor de belevingswereld van mensen met dementie vergroten. Dit helpt hen niet alleen om effectiever om te gaan met gedragingen die voortkomen uit dementie, maar versterkt ook de samenwerking met families en informele zorgverleners.

Het vroeg betrekken van jongeren uit diverse sectoren vormt een belangrijke investering in de toekomst. Deze innovatieve en toegankelijke leermethode biedt zorg- en niet-zorgprofessionals de kans om meer inzicht te krijgen in de impact van dementie. Hiermee wordt niet alleen bewustzijn gecreëerd, maar ook de basis gelegd voor een meer inclusieve en dementievriendelijke samenleving.

Mochten er vragen of opmerkingen zijn, dan mag u mij gerust een mail sturen naar: onderzoekjelmer@gmail.com

Johan en Frans Vriens dragen het stokje over bij het Gilde

Eeuwenoude tradities
Het sinds 1548 bestaande gilde Sint Antonius-Sint Sebastiaan ademt historie en traditie uit. De vereniging heeft ten doel het in standhouden van de oude gilde gebruiken en deze uit te dragen, om daardoor deze culturele instelling na te laten aan het nageslacht. Zo staat het in de statuten.
Eeuwenoude tradities worden in ere gehouden, Daarnaast vertellen Johan en Frans dat er ook nieuwe tradities ontstaan, zoals de tocht naar Den Bosch op moederdag.
Een van de tradities is het houden van een ‘teerdag’, een jaarlijks terugkerende feestelijke bijeenkomst. Tijdens deze teerdag, afgelopen zaterdag, hebben Johan en Frans hun functies officieel overgedragen in bijzijn van gildeheer Pastoor Looyaard en ere-hoofdman: Burgemeester Weterings.

Nieuwe hoofdman
Johan en Frans zijn twee leden van het gilde die zich hier met hart en ziel voor inzetten. Johan is nu hoofdman en de vendelier van het gilde. Hij is lid vanaf 1980 en vanaf 2008 is hij hoofdman. De hoofdman bij het gilde is de voorzitter van de vereniging. Hij is het boegbeeld. Hij leidt de bestuursvergaderingen, vertegenwoordigt de vereniging naar buiten toe en heeft een leidende rol bij bijeenkomsten en evenementen van de vereniging. Omdat hij het te druk kreeg en ook het belang inziet van continuïteit en tijdige overdracht van functies naar een volgende generatie, heeft hij besloten zijn functie als hoofdman over te dragen. Jos van Doren, 36 jaar, heeft zijn rol als hoofdman overgenomen. Jos is lid vanaf 2000 en bestuurslid vanaf 2014. Jos is ook de tamboer van het gilde en dus altijd aanwezig als het gilde optreedt. Vanaf nu slaat hij niet alleen letterlijk, maar ook figuurlijk op de trom.

Nieuwe gildeschrijver
Frans is al 59 jaar lid van het gilde en al 47 jaar in het bestuur en de gildeschrijver. Deze naam roept misschien de gedachte op dat een gildeschrijver leuke stukjes over het gilde schrijft en dat het dat is. Niets is minder waar. De gildeschrijver is in feite de grote regelaar, de secretaris die alles regelt: de spin in het web. Johan formuleert het als volgt: “de hoofdman luistert naar de gildeschrijver”. Die functie is dus allesomvattend en vraagt veel. Frans heeft al ongeveer 5 jaar geleden aangegeven dat hij dit een keer over wilde gaan dragen. Het jaar dat hij 70 wordt, leek hem wel geschikt. Miriam van Heeswijk, 40 jaar, sinds 2016 lid van het gilde, heeft zijn rol overgenomen. Zij heeft afgelopen jaar al enkele taken op zich gepakt om in te werken. Daarnaast zal Frans nog een jaar in het bestuur blijven om haar terzijde te staan.

Toekomstbestendig
Deze twee nieuwe benoemingen zijn goed voor toekomst van het gilde. De Wegwijzer wenst Jos en Miriam veel plezier in hun nieuwe rol bij het gilde.

Tekst: Wilma de Jong-Verspeek, de Wegwijzer
Foto’s: Henny Schilders, de Wegwijzer.

Samen Sterker

Een plek waar kinderen met een hulpvraag zich kunnen ontwikkelen

Aan de landelijke Houtsestraat 6 bevindt zich een prachtig ingerichte zorgboerderij waar kinderen, die (tijdelijk) extra aandacht, begeleiding en/of behandeling nodig hebben, een veilige haven vinden. Paarden, pony’s, konijnen, een hondje, katten, kippen en een toegewijd team van jeugd – en gezinsprofessionals, orthopedagogen, socio-/ speltherapeuten en remedial teachers staan klaar om deze kinderen de nodige warmte en zorg te bieden.

Zes jaar geleden startte Sanne Crielaard, onder de vlag van Stichting Zorgboeren Zuid, een zorgboerderij voor kleinschalige, specialistische jeugdzorg in Kaatsheuvel. Omdat ze daar uit hun jasje groeiden, ging Sanne op zoek naar een nieuwe locatie en vond die aan de Houtsestraat in Udenhout. Sinds 6 januari worden hier dagelijks kinderen in de leeftijd van 4-18 jaar begeleid tussen 8.30 uur en 17.00 uur. Deze kinderen, die door Autisme, ADHD, hoogbegaafdheid, gedragsproblemen of andere redenen niet goed in het reguliere schoolsysteem passen, worden doorverwezen door huisarts, jeugdarts of wijkteam naar deze specialistische begeleiding. De individuele aandacht van de dieren en de begeleiders, samen met de rustige boerderijomgeving, biedt de kinderen de kans zich optimaal te ontwikkelen. Waar nodig wordt ook het gezin actief betrokken bij de begeleiding.

Tijdens de officiële opening van de zorgboerderij, in aanwezigheid van kinderen, ouders, en begeleiders, is er gelegenheid om de zorgboerderij te bewonderen. Het valt meteen op dat de kinderen, al vóór de feestelijke opening, samen met de begeleiders, druk bezig zijn met de verzorging van de dieren. Deze activiteit is een vast onderdeel van de dagelijkse start. In een grote schuur bevinden zich een klaslokaaltje, een grote binnen zandbak, een knutselatelier, een kleine “gym” en voldoende ruimte om te spelen. Buiten staan (natuurlijke) speeltoestellen. Een kleinere schuur biedt, naast een keuken, een gezellige plek om te lunchen. Maar dat kan ook buiten aan picknicktafels onder een groot afdak. De zorgboerderij biedt volop ruimte om lekker te bewegen, te leren, maar ook om je even terug te trekken, al dan niet in gezelschap van een van de dieren. Een fijne plek met structuur, begeleiding en behandeling, waar kinderen hun talenten kunnen ontwikkelen.

De Wegwijzer wenst Sanne, haar team, maar vooral de kinderen, die aan hun zorgen zijn toevertrouwd, alle goeds op de mooie nieuwe locatie.


Tekst: Nelleke Sträter, de Wegwijzer

Foto’s: Henny Schilders, de Wegwijzer

Een nieuwe generatie aan het roer:

Familiebedrijf Bersselaar Constructie maakt de overgang naar de derde generatie

Met het oog op de continuïteit van het familiebedrijf, dat al ruim 67 jaar bestaat, draagt Hans van den Bersselaar na 27 jaar leiderschap per januari 2025 zijn rol als algemeen directeur offi cieel over aan zijn zoon, Stijn van den Bersselaar. Teun Oomen zal eveneens de rol van commercieel directeur overnemen van Henri Coppens.
Stijn en Teun brengen niet alleen een frisse blik, maar ook een diep respect voor de historie van Bersselaar Constructie. “We willen blijven innoveren zonder onze roots uit het oog te verliezen,” deelt Stijn van den Bersselaar. “Het is onze missie om Bersselaar Constructie klaar te stomen voor de toekomst, met behoud van de waarden die ons uniek maken.”
Onder de nieuwe leiding wordt ingezet op verdere digitalisering, verduurzaming en uitbreiding naar nieuwe markten. Deze strategische focus benadrukt het streven om relevant te blijven in een snel veranderende markt, terwijl de kernwaarden van kwaliteit, vakmanschap en betrouwbaarheid behouden blijven.
Hans en Henri blijven actief betrokken als adviserende directieleden en zullen Stijn en Teun ondersteunen waar nodig.