Lachsalvo’s bij Tonnepraot
In aanloop naar carnaval in D’n Haozenpot…
Het was weer erg vol op zaterdagavond 25 februari bij ‘t Centrum. En vooral: het was erg gezellig met veel humor, grappen en grollen.
“Wat is het toch heerlijk om een avondje pretentieloos, bevrijdend, gul te lachen”. Met dank aan de zes tonnepraoters, de organisatoren van “De Zaandhaozen”, de prins en zijn gevolg, de sponsoren èn de gastvrijheid van ‘t Centrum.
Om 20.15 uur betrad toverheks Toke (Christel v.d. Dungen) als eerste de ton. Ze vertelde dat ze was getrakteerd op een 7-gangendiner; een 6-pack Heineken en een buil friet. Ze had ook haar trouwring aan de verkeerde vinger, “maar”, aldus Toke, “ik ben ook met de verkeerde getrouwd”. Hoe dat zo? “Nou”, aldus Toke, “hij rijdt meestal achteruit de Mac Drive in en weet je wie er dan af moet rekenen?”
Fred, de tweede tonpraoter van dienst (Ludo van Vliet), bleek een bejaarde stripper te zijn. Zijn act werd steeds moeilijker, zei hij, “maar gelukkig mag ik m’n leesbril op houden”. Hij had in zijn carrière ook een aantal ontdekkingen gedaan, bijvoorbeeld dat mannen met een snor meer vreemd gaan dan vrouwen… met een snor. Verder gaf hij ook een intiem inkijkje in zijn huwelijk. “Mijn vrouw is in de kroeg bevallen”, onthulde hij, “want ze wilde per sé dat ik er bij was”.
Andy Marcelissen ontlokte misschien wel de meeste lachsalvo’s bij het publiek. Met prachtige droge humor en uitstekende woordspelingen zette hij zijn creatie Dick de Cock (met “ck”) neer. Dick was rechercheur, maar dat woord was toch wel erg moeilijk; “dus zeg maar “agent”.
Dick had ook in Engeland gewerkt en hij vond het vreemd dat men daar nogal geshockeerd reageerde als hij zich voorstelde. Op weg naar Udenhout had hij allerlei verkeersdeelnemers verbaliseerd omdat hun lichten niet branden. Zelfs had hij onderweg een politiewagen gezien, waarvan de lichten ook niet branden, maar de rest van de wagen gelukkig wel…
Jan Schellekens wilde zich profileren als ‘de moderne mens’. Hij snapte de moderne tijd helemaal. Zo wist hij al dat GSM ‘Gin Snoerke Mir’ betekent en dat je een elektrische auto het beste met diarree kunt vergelijken; “Haal ik het wel of haal ik het niet?” Jan vroeg zich ook af of het “apestaartje” moest zijn of “apenstaartje”?
De zaal ging er eens extra goed voor zitten, toen onze Udenhoutse coryfee Fons van der Lee de ton betrad. Dat had nog heel wat voeten in de aarde, want Fons werd eerst prinselijk onderscheiden door prins Pieter. Hoewel Fons daar best blij mee was, liet hij toch doorschemeren gehoopt te hebben op een oranje orde, ingeleid met het zinnetje “Het heeft de koning behaagt…”.
Fons vertelde penisverlenging te hebben overwogen, hoewel hij daar maar een heel klein bietje van af wist. “Dat kost ook nogal wat”, vertrouwde Fons ons toe, “en ‘t is ook niet doorgegaan, want mijn vrouw had liever een nieuwe keuken”.
Met zijn schoonmoeder bleek Fons het niet te hebben getroffen. “Wat kan dat mens maauwen; de kat van de buren is er jaloers op”.
De laatste tonpraoter was Frans Bevers, die een boeren Bed & Breakfast bleek uit te baten. Hij klaagde er over dat hij thuis niet veel te vertellen had. Hij dacht dat dat overigens ook niet zo bijzonder was. “Is er hier een man die thuis wel wat in de melk te brokken heeft”, vroeg hij de zaal. Toen er iemand “Ikke” riep, reageerde Frans: “Dan ben jij vrijgezel”.
Frans deelde ook mee dat zijn vrouw paranormaal begaafd was. “Ze kan op zo’n 5 à 10 meter afstand het bloed onder je nagels vandaan halen”.
Hij liet ons ook in de fijne keuken van zo’n B&B kijken. Zo had hij veganistische klanten. Toen Frans zag dat ze toch vlees aten, was hun reactie: “Maar we zijn nu met vakantie”.
Rond middernacht kwam er een eind aan een prima avond Tonnepraot, maar de gezelligheid bij ‘t Centrum en de Zaandhaozen ging nog veel langer door.
Tekst: Jan de Kort, De Wegwijzer
Foto’s: Angelique de Graay, De Wegwijzer