Lotte van Tongeren uit groep 8 van Basisschool de Mortel leest dit jaar een zelf gemaakt gedicht voor tijdens de Dodenherdenking op de avond van 4 mei op het kerkhof in Udenhout.
Wanneer ik haar vraag hoe ze op het idee kwam om een gedicht te schrijven, antwoordt Lotte; “Juf Fieke heeft het gevraagd in de klas en ik vond het wel leuk”. Het gedicht moet nog wel geschreven worden, wanneer ik Lotte spreek. Ze denkt samen met haar moeder op internet te kijken hoe zo’n gedicht er ongeveer uit kan zien en dan zelf het gedicht te schrijven.
Op school kijken ze in groep 7 en 8 naar de dertien afleveringen tellende serie: “13 in de oorlog”, waar in iedere aflevering een ander thema uit de oorlog aan de orde komt. (Dit jeugdprogramma van de NPS laat zien hoe het is om als 13 jarige op te groeien in de oorlog). Lotte vindt dat “interessant”. Ik vraag Lotte of er ook nog mensen in haar omgeving zijn die over de oorlog vertellen. Haar spontane antwoord is : “Opa genoeg!” Opa vertelt vaak: “Ja, ik heb ook de oorlog meegemaakt”. Volgens Lotte was Opa nog een baby tijdens de oorlog.
Lotte is nog nooit bij de Dodenherdenking geweest. Of ze het spannend vindt om daar haar gedicht voor te lezen? “Valt wel mee”. Ze denk wel dat haar moeder en vader met haar mee gaan.
Ik vind het in iedere geval wel erg knap dat Lotte voor zoveel mensen haar gedicht wil voorlezen. Ik laat Lotte weten dat ik me afvraag of ik het op die leeftijd zelf gedurfd zou hebben.

De 2e wereldoorlog, veel mensen hebben het niet gered.
Het is al zo lang geleden, maar we zullen dit niet vergeten.
Want wat zij deden, is niet zomaar iets.
Zij bleven volhouden in die moeilijke tijden,
zij bleven elkaar helpen totdat iemand ze kwam bevrijden.

Het leger bleef strijden tot aan het einde,
want ze wisten dat als je opgaf je de oorlog niet won.
Zij waren sterk, dapper en zij konden wat niemand anders kon.

Het enige wat de mensen hadden was elkaar,
hoop en het leger dat voor ons gestreden heeft.
Maar dat was al genoeg, want we leven nu in vrede.
En dat is waar men toen om vroeg.

We zullen deze mensen altijd blijven eren.
Zij vochten voor vrijheid en vrede.
We zijn ze dankbaar voor het heden.
En denken terug aan het verleden.

Tekst: Nelleke Sträter, de Wegwijzer
Foto’s: Henny Schilders, de Wegwijzer