Afgelopen donderdag 28 maart sprak Heleen van Royen voor een volle raadszaal over haar moeder. Zij nam ons mee in het dementieproces van haar moeder: de frustraties, de ontkenning, de pijn, maar ook de humor. Haar verhaal werd ondersteund door
beelden uit haar documentaire “Het doet zo zeer”. Ook gebruikte zij teksten uit haar columns.
Haar moeder woonde in een flat in Amsterdam, zonder lift. Haar heup was totaal versleten en bij elke stap die haar moeder zette, zei ze: “Het doet zo zeer.” Daarnaast was haar moeder aan het dementeren. De thuiszorg kwam daar wel, maar mocht van moeder eigenlijk niets doen. Heleen voelde aan, ook in de gesprekken die ze voerde met haar omgeving, dat dit een onhoudbare zaak werd.
Moeder wilde absoluut niet naar een verzorgingshuis. Ze wilde blijven waar ze was, punt uit. Alle tegenwerpingen, die Heleen maakte, bagatelliseerde haar moeder. Tussendoor lieten de filmfragmenten zien hoe de dementie steeds meer vat kreeg op haar moeder. Door een kennis werd Heleen op het idee gebracht om een mantelzorgwoning in haar tuin te zetten. Toen ze dit voorstelde aan haar moeder was die meteen om. De mantelzorgwoning kwam er. In eerste instantie had moeder veel moeite met deze verandering. Ze wilde bijvoorbeeld naar beneden om de krant uit de brievenbus halen, maar er was geen beneden meer! Van toen af aan is Heleen op
het uitgangspunt gaan staan: het gaat erom wat mijn moeder kan en niet wat ze niet kan. Omdat moeder een hard en zwaar leven heeft gehad, wilde ze haar moeder in deze periode een leuk leven bieden. Moeder heeft echter maar twee maanden in de mantelzorgwoning gewoond. De pijn in haar heup werd namelijk zo ondragelijk, dat er gekozen werd voor een heupoperatie. Na de heupoperatie kreeg moeder een terugslag. In een zorgplanbespreking kwam naar voren, dat moeder beter af zou zijn in een verzorgingshuis. Ze kon niet meer terug naar de mantelzorgwoning. Heleen had daar veel verdriet om. Moeder pikte dit op: “Waarom huil je?” Heleen zei: “Je kunt niet meer bij mij wonen.” “Waar moet ik dan naar toe?” “In een verzorgingshuis.” “Oh, dat is goed.”
Na nog wat filmfragmenten eindigde de lezing van Heleen. Aansluitend beantwoordde Heleen uitgebreid de vragen vanuit het publiek. Ze eindigde met de woorden: “Mensen hebben mensen nodig.”

Na afloop bedankte Peter Wensveen, voorzitter van Dementievriendelijk Udenhout, Heleen voor het inkijkje in haar privéleven. Hij vertelde dat 18% van de inwoners van Tilburg boven de 65 jaar is en in Udenhout is dat zelfs 25%! Belangrijk dus dat er in Udenhout aandacht besteed wordt aan dementie. ‘Dementie’ een woord waar helaas voor velen nog een taboe op rust.
Het was een indrukwekkende avond met zeer aandachtig publiek en een prachtige lezing.

Omroep Tilburg heeft opnamen gemaakt van deze avond. Deze waren te zien op woensdag 3 april, mocht deze reportage dan nog niet klaar zijn geweest dan wordt het woensdag 10 april. De opnamen zijn ook op het YouTube kanaal te zien van Omroep Tilburg.