Terwijl Pien met haar vriend Thijs van Dam geniet van een welverdiende vakantie heb ik een gesprek met haar ouders, Robert en Hanneke Sanders hoe een zesjarige
Pien van beginnend hockeyster het tot Olympische kampioen heeft gebracht en hoe zij dat hebben ervaren.

Vrijdagmiddag 6 augustus 12.00 uur zaten er zo’n tien personen bij Robert en Hanneke om naar de Olympische finale van het Dames hockey te kijken. En dat is natuurlijk al de eerste bijzonderheid in deze Corona tijd. Het feit dat ze er niet bij waren en van zo’n afstand deze belangrijkste wedstrijden van hun dochter moesten volgen. Pien die als kind al zei: ik wil naar de Olympische spelen. Nu zullen wel meer kinderen die uitspraak doen als ze jong zijn, maar er zijn er maar weinig die dat vervolgens ook realiseren. Robert en Hanneke vertellen het verhaal. Pien startte als zesjarige bij MHC (Mixed Hockey Club Udenhout).

Waarom Hockey? Robert en Hanneke hockeyden beiden. Pien was ook goed in turnen en tennis, maar de liefde voor Hockey was het grootst. Al snel viel haar talent op. Pien was gewoon erg goed, maar er is meer nodig dan talent vertellen haar ouders. Als haar vader naar het hockeyveld ging om zelf te spelen of te coachen ging ze altijd mee om te kijken en te leren. Pien was enorm geïnteresseerd. Focus en de mentaliteit om te willen verbeteren en daar veel voor over hebben. Dat maakte dat Pien vervolgens van Udenhout naar Berkel- Enschot, naar Tilburg en uiteindelijk bij ’s Hertogenbosch op steeds hoger niveau ging spelen. Haar ouders benadrukken dat het  willen, maar vooral het ook leuk vinden essentieel is. Want er komt veel bij kijken. Het vele trainen betekende voor Pien ook dat ze als tiener minder sociale contacten op kon bouwen. Dan moet de vreugde en het enthousiasme voor je sport groter zijn dan die behoefte. Ieder jaar was de vraag van Robert en Hanneke dan ook: Pien, vind je het nog steeds leuk, wil je dit? Altijd was het antwoord ja en dat maakte dat Robert en Hanneke haar vervolgens steunden in haar ambitie. Jaren als chauffeur fungeren om van de ene training naar een volgende wedstrijd te rijden, altijd supporter. Dit heeft voor het gezin ook tot hele mooie reizen geleid. En dan dit jaar de kroon op al deze jaren: De Olympische Spelen, het allerhóógst bereikbare niveau. En dan is daar Corona en kun je niet mee. Robert en Hanneke hebben álle wedstrijden gezien, maar het was wel anders: Midden in de nacht de wekker zetten om dan vanuit je bed naar een wedstrijd te kijken is wel anders dan op tribune te zitten. Via Whats app, bellen en foto’s om je dochter te ondersteunen en te feliciteren is toch anders dan haar te omhelzen. Toch hebben ze het gevoel dat ze alles, gezien de omstandigheden zo goed mogelijk hebben meegekregen. Ze hebben de emotie op het gezicht van hun dochter gezien, de blik in haar ogen bij het omklemmen van de gouden medaille: een droom is waargemaakt!!!

Tekst: Wilma de Jong, de Wegwijzer
Foto’s Robert Sanders