Joep woont in Tilburg, maar is 41 jaar geleden geboren in Udenhout. Daar is, zoals hij zelf zegt, zijn hart ook achter gebleven. Hij komt er nog altijd graag en vaak, mede omdat zijn ouders, Jack en Wilma, in Udenhout zijn blijven wonen (in ‘t Buske).
Joep Leermakers heeft zich in de afgelopen 2 decennia ontwikkeld tot een van de allerbeste ijshockey-scheidsrechters ter wereld! Bijna onwaarschijnlijk.
Aanvankelijk voetbalde hij bij Sv SSS en tenniste hij op een redelijk niveau. Dat voetballen is een beetje erfelijk bepaald. Joep’s vader was
namelijk 20 jaar trainer van het eerste elftal, alsmede van de A-jeugd van SSS. Vanaf zijn 17e kreeg Joep steeds meer interesse in ijshockey. Nee … hij ging geen wedstrijden spelen; hij ging ze fluiten! Eerst op een laag niveau en als linesman (grensrechter) en later op steeds hogere niveaus en vaak als scheidsrechter. Degene die daar destijds een belangrijke rol in speelde, was Tilburger Jean-Pierre Jacobs, die thans in Udenhout woont.
Joep bleek een natuurtalent. Op zijn 19e floot hij al zijn eerste Nederlandse Eredivisie-wedstrijd. Dat was Tilburg Trappers tegen Den Bosch.
Niet lang daarna was hij al internationaal actief op een jeugdtoernooi in Litouwen. Vanaf toen is het razendsnel gegaan. Joep heeft nu op 18 WK’s gefloten, waarvan 4 op het allerhoogste, dwz A-niveau. Hij leidde een championsleague-finale, alsmede ongeveer 150 interlands,  waarvan zo’n 45 op A-niveau. 
Leermakers heeft Olympische kwalificatiewedstrijden gefloten, maar miste het eindtoernooi op het nippertje. Hij was bij de laatst geselecteerde 16 scheidsrechters voor 14 plaatsen. Nederland is geen top ijshockeyland en Joep vermoedt dat om die reden, hij in laatste instantie is afgevallen. Daar heeft hij wel een tijdje buikpijn van gehad. Als scheidsrechter bereisde hij zo’n beetje de hele wereld. Een greep: hij was in Canada; U.S.A.; Engeland; de Scandinavische landen; Tsjechië; de Baltische republieken; Rusland; Wit-Rusland; Korea; Japan; Australië; Roemenië; Servië enz. enz.
Leermakers fluit tegenwoordig op het hoogste niveau in de Duitse competiti e (ter vergelijking: Tilburg Trappers is te goed voor Nederland
en speelt daarom in Duitsland, maar wel op het derde niveau). Joep fluit zo’n 60 à 80 wedstrijden per jaar. Hij schat dat hij in de loop der jaren zo’n 1500 wedstrijden heeft geleid. Op zijn huidige niveau krijgt hij daar ook voor betaald. “Mijn vader vond het aanvankelijk niks dat ik
niet bleef voetballen”, zegt hij, “maar nu reist pa vaak met me mee. Hij is mijn grootste fan geworden. Iedereen kent hem in het  ijshockeywereldje”.
IJshockeyers zijn volgens Joep anders dan beoefenaren van veel andere sporten, waar het er fysiek óók stevig aan toe kan gaan. “In onze sport is altijd veel respect”, zegt hij, “Het lijkt soms erg rauw en ongepolijst, maar de spelers zijn optimaal beschermd en iedereen is er op gefocust dat hij niemand beschadigt. En na de wedstrijd is het altijd: samen biertje drinken en nooit vervelende toestanden; ook niet tussen de supporters”.

Tekst: Jan de Kort; De Wegwijzer