Achter de monumentale voorgevel van de pastorie van de Lambertus Parochie had ik geen bijenkorf verwacht. Toch komt dat idee bij me op wanneer ik op maandagmorgen daar ontvangen wordt. De bedrijvigheid in de pastorie verrast me. Even later begrijp ik dat er op maandagmorgen veel vrijwilligers actief zijn, die gelukkig weer gezellig samen koffie
kunnen drinken nu de coronamaatregelen versoepeld zijn. Ik ga in gesprek met Piet van Galen (“klusjeskoster”, postbode, “de man van de klok”), Wim Leenders (bevlogen man van onderhoud van tuin en kerkhof), Lia van de Sande (trouwe poetsdame van de kerk), en Jan-Karel van Hulst (koster). Zij vertegenwoordigen vanochtend de vele vrijwilligers die zich wekelijks voor de parochie inzetten. Dat zijn kosters, acolieten, de voorleesgroep, het koor, de dames die de kerk poetsen, mensen die de kerk versieren voor hoogtijdagen, die de was doen, de tuin en het kerkhof onderhouden, de kerststal bouwen, het kapelletje in de Schoorstraat verzorgen, bestuurs- en administratietaken uitvoeren en zoveel meer hand en span diensten verrichten. Teveel om op te noemen. De verschillende vrijwilligersgroepen werken zelfstandig en regelen alles onder elkaar, “het werk moet wel doorgaan”. Hun motivati e halen ze uit het feit dat “alles goed geregeld is” en “alles er weer netjes uitziet”.
Zo vertelt Wim dat tuin en kerkhof behalve onderhoud, (“zelfs de kantjes worden gestoken”), ook mooie nieuwe aanplant krijgen. “Het wordt meer en meer een park, waar mensen van bijvoorbeeld de Eikelaar even komen genieten”. Volgens Lia wordt het interieur van de kerk volgens rooster gepoetst: banken, zijbeuken, middenbeuk, preekstoel, koor, deuren, en de vele vierkante meters vloer. “Wanneer de kerstboom weer opgeruimd wordt krijgt de vloer een extra dweilbeurt”. De kosters Piet en Jan- Karel hebben een keer in de vier weken een week “dienst”, leggen alles klaar voor de mis, luiden de klokken, zetten de kachel aan, openen de deuren, begeleiden de dienst bij een uitvaart, en ruimen alles achteraf weer netjes op.
De vrijwilligers vormen radertjes die in elkaar moeten passen om alles goed te laten verlopen. Er wordt van hen steeds meer inzet gevraagd omdat hun aantal eerder af dan toeneemt. Slechts een handjevol vrijwilligers is jonger dan 60 jaar; er zijn zelfs vrijwilligers ouder dan 80 jaar. Allen zeer gemotiveerde, “goei mensen”, trouwe vrijwilligers, die soms al meer dan 25 jaar actief zijn. Er heerst een goede sfeer onderling en het sociale aspect speelt een grote rol: “zonder koffie en af en toe een worstenbroodje geen vrijwilligers!”.

Tekst: Nelleke Sträter, de Wegwijzer.
Foto’s: Henny Schilders, de Wegwijzer.