Een Olympische medaille winnen, hoe gaaf is dat
Het is de zeilers van ASVZ Quirine, Bradley, Daan en Sven gelukt. Van 17 tot en met 25 juni hebben zij, samen met 7500 sporters uit 190 landen, deelgenomen aan de Special Olympic World Games 2023 in Berlijn, het grootste sportevenement voor mensen met een beperking. De vier zeilers maakten deel uit van het 80 sporters tellend Team NL. Samen met begeleiders Christel en Anne Dirk en vrijwilligers Jos en Annemieke werden zij ter voorbereiding op de spelen op 11 juni in Münster ontvangen. Meerdere steden in Duitsland zetten gedurende drie dagen hun deuren open voor de diverse sporters om hen te verwelkomen en hun eventuele jetlag te laten verwerken. In Münster werd in de ochtenduren tijd uitgetrokken voor sport en spel en werd een dierentuin, een gezellig festival en een prachtige dinershow bezocht.
In Berlijn moesten de zeilers eerst een zwemtest doen in open water en daarna konden de spelen in Berlijn echt beginnen. De openingsceremonie was “megavet” volgens Quirine. De binnenkomst van de sporters was een “kippenvelmoment” aldus Jos. Het stadion met 100.000 plaatsen was helemaal uitverkocht. De Olympische vlam uit Griekenland werd met veel ceremonieel het stadion binnengedragen.
De zeilers hadden een trainingsdag op de Wannsee. Daarna moesten alle zeilers varen om een indeling in divisies te kunnen maken. Bradley en Quirine met vrijwilligster Annemieke werden in de eerste divisie ingedeeld. Na drie wedstrijddagen hadden ze zo goed gepresteerd dat ze mee mochten doen aan de medaillerace en veroverden ze een bronzen medaille. Sven en Daan en vrijwilliger Jos zeilden in de tweede divisie en werden aan het eind van de wedstrijddagen tweede en kregen een zilveren medaille omgehangen. Een geweldige prestatie. En een unieke ervaring om op het podium te mogen staan. Meerdere supporters uit Nederland waren aanwezig om hen aan te moedigen en toe te juichen. ASVZ had gedurende de spelen een blog bijgehouden, zodat de thuisblijvers de prestaties van de spelers konden volgen.
De zeilers van ASVZ zijn pas 2 jaar in training. Elke donderdag wordt er op het water geoefend in Dordrecht. Op dinsdagavond wordt er aan de conditie gewerkt in de sportzaal van Vincentius. Bradley geeft aan dat ze in een hele korte trainingstijd hele goede prestaties hebben geleverd. Quirine vertelt dat ze in de afgelopen jaren geleerd heeft om te praten en “haar mond open te doen”. 
Voor alle sporters geldt dat ze geleerd hebben heel goed samen te werken als team, naar elkaar te luisteren en op elkaar te vertrouwen. In de afgelopen twee jaar hebben ze als sporter en als persoon een grote groei doorgemaakt. Volgens Christel Bertens (bewegingsagoog) en Jos Viveen hebben de sporters door alles wat ze de afgelopen jaren meegemaakt hebben, meer zelfvertrouwen gekregen, een positiever zelfbeeld, meer zelfstandigheid en zelfredzaamheid. Quirine hoopt dat meer mensen met een beperking de mogelijkheid krijgen om mee te doen aan de Olympics. “Je groeit er van”. Bradley geeft aan ” Ik ben emotioneel van binnen om te zien dat mensen met een beperking toch mee kunnen doen. Ieder op zijn manier kan topsport bedrijven”.
Na afloop van de spelen werden de sporters in Amersfoort warm onthaald door familie en bekenden. Maar ook thuis werd aandacht besteed aan hun prestaties. Bij Daan was het huis oranje versierd. In Berlijn was hij verrast door filmpjes van zijn begeleiders en huisgenoten waarin hij succes gewenst werd. Bij Sven stond de taart en het bier klaar. Bij Bradley was er een koelkast met lekkere drankjes en op zijn werk hingen er mooie foto’s op het raam met “Welkom terug”. Bij Quirine hingen posters op het raam en op haar kamerdeur.
Allen zijn het er mee eens: Het was een ervaring om nooit te vergeten!
Tekst: Nelleke Sträter, de Wegwijzer
Foto’s: Henny Schilders, de Wegwijzer, Team NL, ASVZ
Waarom Hockey? Robert en Hanneke hockeyden beiden. Pien was ook goed in turnen en tennis, maar de liefde voor Hockey was het grootst. Al snel viel haar talent op. Pien was gewoon erg goed, maar er is meer nodig dan talent vertellen haar ouders. Als haar vader naar het hockeyveld ging om zelf te spelen of te coachen ging ze altijd mee om te kijken en te leren. Pien was enorm geïnteresseerd. Focus en de mentaliteit om te willen verbeteren en daar veel voor over hebben. Dat maakte dat Pien vervolgens van Udenhout naar Berkel- Enschot, naar Tilburg en uiteindelijk bij ’s Hertogenbosch op steeds hoger niveau ging spelen. Haar ouders benadrukken dat het willen, maar vooral het ook leuk vinden essentieel is. Want er komt veel bij kijken. Het vele trainen betekende voor Pien ook dat ze als tiener minder sociale contacten op kon bouwen. Dan moet de vreugde en het enthousiasme voor je sport groter zijn dan die behoefte. Ieder jaar was de vraag van Robert en Hanneke dan ook: Pien, vind je het nog steeds leuk, wil je dit? Altijd was het antwoord ja en dat maakte dat Robert en Hanneke haar vervolgens steunden in haar ambitie. Jaren als chauffeur fungeren om van de ene training naar een volgende wedstrijd te rijden, altijd supporter. Dit heeft voor het gezin ook tot hele mooie reizen geleid. En dan dit jaar de kroon op al deze jaren: De Olympische Spelen, het allerhóógst bereikbare niveau. En dan is daar Corona en kun je niet mee. Robert en Hanneke hebben álle wedstrijden gezien, maar het was wel anders: Midden in de nacht de wekker zetten om dan vanuit je bed naar een wedstrijd te kijken is wel anders dan op tribune te zitten. Via Whats app, bellen en foto’s om je dochter te ondersteunen en te feliciteren is toch anders dan haar te omhelzen. Toch hebben ze het gevoel dat ze alles, gezien de omstandigheden zo goed mogelijk hebben meegekregen. Ze hebben de emotie op het gezicht van hun dochter gezien, de blik in haar ogen bij het omklemmen van de gouden medaille: een droom is waargemaakt!!!