Berichten

26 oktober 2024 Biezenmortel en Udenhout 80 jaar bevrijd

Udenhout en Biezenmortel hebben het 80 jarig bevrijdingsfeest gevierd met ingetogen plechtigheden in beide dorpen, georganiseerd door Erfgoedcentrum ’t Schoor. Zo werd een boek gepresenteerd over de burgerslachtoffers tijdens de bezetting (zie pag. 5 in deze Wegwijzer). Er werden bloemen gelegd op de militaire oorlogsgraven op de beide kerkhoven en op het graf van verzetsheld Willem van de Voort uit Udenhout en de al vroeg in de oorlog gesneuvelde militair Frans van de Pas uit Biezenmortel. Een najaarszonnetje, de vendelgroet van beide gilden, alsook de prachtige toepasselijke muziek van de doedelzak van Willy MacVean gaven de plechtigheden een gouden randje. Een groot aandeel in de plechtigheden bestond uit de onthulling van drie zogenaamde struikelstenen.

Het plaatsen van Struikelstenen (Stolpersteine) is een project van de Duitse kunstenaar Gunter Demnig. Een over de hele wereld verspreid monument voor de slachtoffers van Nazi Duitsland. Struikelstenen zijn betonstenen van 10×10 cm met een messingplaatje aan de bovenkant. Ze worden ingemetseld in de stoep voor het voormalig woonhuis van oorlogsslachtoffers. Op het messing plaatje worden de gegevens gegraveerd van de persoon, die herdacht wordt. Als je struikelt over een steen, ben je meteen alert en wakker. De struikelstenen hebben als doel om de herinnering levend te houden aan de met een struikelsteen geëerde persoon.

In Udenhout werd ter herinnering aan Artur Köstenmann een struikelsteen onthuld op de Kreitenmolenstraat tussen de nummers 40 en 50 op de plek waar vroeger Huize Felix stond. Artur Köstenmann ontvluchtte als Joodse Christen eind jaren 30 Wenen en kwam na omzwervingen terecht bij de Zusters van Huize Felix. Zijn zoon Robert werd door zijn oma op de trein gezet naar Engeland met een door het Rode Kruis georganiseerd kindertransport en zou zijn vader nooit meer zien. Artur werd op 2 augustus 1942 gearresteerd en vond de dood in Auschwitz op 8 september. Journalist Ton de Jong vond de dochter van Robert in Spanje. Deze dochter Helen Blake en haar man waren aanwezig bij de onthulling van de struikelsteen ter nagedachtenis aan haar opa.

Op Slimstraat 66 werd door neef Jan van de Voort en overige familieleden een struikelsteen onthuld voor verzetsheld Willem van de Voort. Jan vertelde het verhaal van zijn Ome Willem, een knappe, stoere man, commandant van de Udenhoutse reserve troepen, die op 24 september 1944 opgepakt werd op verdenking van het verbergen van wapens en munitie. De vrouw van Willem, tante Miet, kreeg pas in september 1947 te horen dat haar man op de dag van zijn arrestatie gefusilleerd en begraven was bij de Willem II kazerne in Tilburg. Later kreeg Willem een graf op het Udenhoutse kerkhof.

In Biezenmortel op Capucijnenstraat 56, voor de voormalige boerderij van familie van de Pas, werd door nazaten van Leo Hartogs een struikelsteen onthuld. Leo Hartogs en zijn vrouw Helene, afkomstig uit Oss, kwamen door bemiddeling van de Paters Kapucijnen in Biezenmortel terecht. Zij werden uiteindelijk gearresteerd en Leo overleed aan ontberingen in Bergen-Belsen, 1 maand voor de bevrijding. Zijn vrouw overleefde de oorlog ternauwernood en werd herenigd met haar dochter Anni.  Anni bleef na de oorlog contact houden met de familie van de Pas en de kinderen van de Pas waren bij de onthulling aanwezig.

Door alle herdenkingen hopen de organisatoren van de plechtigheden de herinnering levend te houden voor toekomstige generaties.

 

Tekst: Nelleke Sträter, de Wegwijzer
Foto’s: Pieter Michielsen, de Wegwijzer/Udenhout-Centraal.nl

Wij herdenken en vieren

Dit is de titel van het boekje dat alle leerlingen van groep 8 krijgen na de presentatie van Sandra van Dam. Zij werkt bij Stadsmuseum Tilburg en een van haar taken is educatieve presentaties geven aan scholen. Om de 80 jaar bevrijding te gedenken heeft Erfgoedcentrum ’t Schoor samen met de leerkrachten van groep 8 van de Wichelroede en De Mortel een programma bedacht om de kinderen bij dit heugelijke feit te betrekken. De presentatie van Sandra vormt de inleiding bij de verdere activiteiten: Bezoek aan de oorlogskamer van Erfgoedcentrum ‘t Schoor, het bekijken en praten over de Struikelsteen die bij Felixhof gelegd is en het bezoeken van de oorlogsgraven op het kerkhof van Udenhout. 80 jaar bevrijding, dat is voor kinderen van 12 al heel lang geleden. Toch is het een deel van de geschiedenis die nog leeft en waarvan ook nog dingen in Udenhout zijn terug te vinden. Sandra geeft een interactieve presentatie, ze vertelt, bevraagt, legt uit heeft alle aandacht en betrekt iedereen die zijn vinger op steekt. Het is opvallend hoeveel de leerlingen weten van de oorlogen die nu spelen en waarvan ze dagelijks beelden op de televisie zien. Ook de Eerste en de Tweede Wereldoorlog is bekend. Oorlog speelt bij deze leeftijd dus echt. Op een soepele manier vlecht Sandra datgene wat de kinderen weten en wat ze hun wil meegeven in elkaar.

Uiteindelijk gaat ze praten over wat de Tweede Wereldoorlog voor gevolgen heeft gehad voor de mensen van Udenhout. Wij zijn er relatief gezien goed afgekomen. Op de vraag wie iets weet van verhalen uit de familie komen verrassende opmerkingen:
“Mijn opa zijn fiets was door de Duitsers gestolen maar die is hij dezelfde dag nog terug gaan halen”. ”Mijn overgroot opa en oma zijn uit Polen komen vluchten en die woonden toen in Udenhout”, “Ik ben een Joods meisje”. “Volgens mij hadden mijn opa en oma ook onderduikers”.

Een aantal gevolgen op een rijtje: Verduistering, alle ramen moeten worden afgedekt zodat er geen licht naar buiten komt, koplampen afdekken door een heel klein gaatje kun je nog iets zien, alles op de bon, inkwartiering van Duitse soldaten, de avondklok, gebruik van een knijpkat i.p.v. een zaklamp, inleveren van koperen en nikkelen voorwerpen om van dat metaal weer munitie te kunnen maken enz. geen gevaarlijke en enge dingen maar je moest wel doen wat er gezegd werd. Jongens die in Duitsland moesten werken en die niet wisten wanneer ze weer terug konden komen. In Udenhout zijn ook een aantal “oorlogsmonumenten”. In het kapelletje staan de namen van degenen die gestorven zijn ten gevolge van de oorlog. Het kapelletje is gebouwd uit dankbaarheid. Bij Bosch en Duin is een schaal die de tranen opvangt van de familie van de slachtoffers die doodgeschoten zijn. Er zijn verzetsmensen omgekomen en we weten nog steeds niet waar die begraven zijn. Het plaatsen van de struikelstenen is eigenlijke ook een nieuw monument. Aandenken aan degenen die hier gewoond hebben.

Het was een boeiende morgen waarbij goed geluisterd werd. Het boekje Wij herdenken en Vieren wordt in de klas nog behandeld en zal zeker nog meer kennis op leveren. Kortom een boeiend programma rond een belangrijke gebeurtenis. 
Voor de school liggen vier stenen in de vorm van een ster met de namen van kinderen van groep 8 die van school af zijn. Geen struikelstenen maar “doorstapstenen”. Zij hebben nog een hele toekomst voor zich en daar moeten we dankbaar voor zijn. 


Tekst en foto’s: Nel van Iersel, De Wegwijzer