Lentekriebels in Biologische Tuinderij de Wenteling

/0 Reacties/in /door

Prachtige, gevarieerde biologische groenten telen en daarbij dienend zijn aan de aarde, de klanten en de medewerkers, hoe doe je dat?
Dat kan Robert Strikkers je vertellen. Al voor het zesde seizoen verbouwt hij kleinschalig met veel passie en kennis biologische groenten in Tuinderij de Wenteling ( voorheen de Tuin genoemd), en wel aan de Zwaluwsestraat in Udenhout (zandweg naast de Dobbelhoeve). In het koude natte voorjaar is de teelt langzaam op gang gekomen, maar gelukkig heeft de zon zich meer en meer laten zien en begint de tuin er mooi bij te staan.

De Wenteling staat voor een ommekeer (in 2015) in de visie van Robert op het telen van groenten.
De naam voor de tuinderij is nog altijd actueel. De tuin is in ontwikkeling, net als Robert zelf. Recente “wentelingen” zijn: meer aandacht voor de mens op de tuinderij en het onderkennen van het belang van meer diversiteit op de tuin. Daarbij ook de rol van combinatieteelten op gezondheid en wellicht voedende waarde van de groenten. Er worden dan ook regelmatig teeltproeven gedaan op de tuinderij.
Je kunt Robert met recht een “bodemboer” noemen. Hij heeft aandacht voor de bodem en alles wat daar in en op leeft. Hij ploegt niet om de rijke bodem meer “met rust te laten” en verbouwt in stroken i.p.v. in vlakken. Dat maakt de interactie tussen diverse planten via de bodem mogelijk. Een verrijking voor de plantengroei. Hij doet er alles aan om de bodem rijk te houden aan mineralen en voedingsstoffen. De planten kunnen die opnemen en door geven aan ons, wanneer we de groenten eten. Dit pallet aan mineralen en voedingsstoffen vormen een belangrijke basis voor onze gezondheid.

Volgens de schijf van 5 zouden we allemaal 250 gram groenten per dag moeten eten. Volgens Robert mag dat veel meer zijn. De laatste halve eeuw is ook in de groententeelt ingezet op schaalvergroting en verhoging van de opbrengsten, waarbij de voedingswaarde van de producten naar de achtergrond is verplaatst. Dat mag weer meer in balans komen.
Robert levert groenten aan enkele collega’s en winkeltjes in de omgeving, maar het meest direct aan de klanten. Daarvoor heeft hij 3 afgiftepunten, waaronder het Sint Janskruid 20 in
Udenhout. Het seizoen loopt van juni tot begin maart. Klanten kunnen kiezen uit een wekelijks “Oogstdeel” of een “Keuze abonnement”. Robert hanteert het principe “welke prijs past bij mij”, zodat de biologische groenten van de Wenteling ook toegankelijk zijn voor mensen met een kleinere beurs.
Om mensen meer bewust te maken van het belang van een goede leefomgeving en specifiek een gezonde bodem, heeft Robert, in nauwe samenwerking met biologische tuinderij Sprankenhof, een filmavond georganiseerd. Op deze avond wordt de natuurdocumentaire “Onder het Maaiveld” vertoond. 9 juni 19.30-21.30 uur ’t Plein (zaal open 19.00 uur), prijs 7,50 euro pp.
U hebt in de Wegwijzer al een vooraankondiging kunnen lezen. Een aanrader!
Wilt u meer weten over de passie van Robert, kijk dan op de website www.tuinderijdewenteling.nl

Tekst: Nelleke Sträter, de Wegwijzer.
Foto’s: Joris Sträter.

Hoe gaat het met de asielzoekers in Beukenhof?

/0 Reacties/in /door

Michelle Bosmans is nogmaals geraakt als ze terugdenkt aan de blijdschap op het gezicht van een Syrische jongere toen zij hem een Nederlandse vlag gaf. Tijdens een rondleiding samen met haar dochter liet deze jongen zijn kamer zien waar hij een Syrische vlag had hangen. Hij vertelde dat hij heel graag een Nederlandse vlag daarnaast wilde hebben. Die heeft Michelle hem later een gebracht. Zo blij! Michelle ziet het nog zo voor zich.

Voetballen
Als de tegenstanders in de competitie JO17 tegen VCB spelen zijn ze soms zeer verrast over het team wat zij tegen zich krijgen. Niks blonde tieners met Brabants dialect, maar jongere Syriërs of Eritreeërs die vaak pas sinds enkele maanden voetballen. Dan spelen ze tegen het team samengesteld uit jongere asielzoekers van Beukenhof. Een team van 20 jonge jongens die iedere week tweemaal trainen en competitie spelen en daar ook de hele week naar uitkijken. Mark van Iersel van VCB vertelt dat voetballen écht bij hen leeft en heel belangrijk is voor hen. Ze zijn super enthousiast en dat voor een team waar, totdat ze bij VCB kwamen, pas één van hen ooit op een voetbalveld had gestaan.

Hoe zou het gaan?
Ruim een half jaar geleden kwamen zo’n 45 jongeren tussen 14-18 jaar in Beukenhof wonen. Jongeren die vanuit een oorlogsgebied gevlucht zijn en daarom ook perspectief hebben op een verblijfsvergunning. Er was best wel huiver in Biezenmortel wat het zou betekenen als zo’n relatief grote groep jongeren in zo’n kleine plaats zou komen, waar verder ook niet veel vertier is. Toegezegd was dat er goede begeleiding zou zijn en dat er zeker een goed programma voor hen zou komen.

En hoe gaat het nu?
Het gaat heel goed. Iedereen die ik gesproken heb vertelt dat er geen enkele overlast is. Dat ze allemaal heel aardig en vriendelijk zijn, proberen contact te maken in zo goed mogelijk Nederlands.
Sterk huis zorgt voor de begeleiding en dat doen ze goed! Er is altijd begeleiding voor de groep, overdag en ’s nachts. Begeleiding hebben ze ook op individueel niveau.

Alleen zijn in een vreemd land. Veel van hen weten niet wat er met hun familie is gebeurd en hoe het daarmee gaat. Gaan ze die ooit nog zien, leven zij nog? Anderen hebben wel contact, maar missen ouders, broers en zussen.
Ze leven ineens met ruim 40 anderen die in hetzelfde schuitje zitten en moeten proberen een nieuw leven op te bouwen. En dan is natuurlijk ook de spanning rondom de asielprocedures. Kortom: veel stress voor jongeren die ze eigenlijk niet op deze leeftijd zouden moeten hebben.

De jongens hebben een druk programma. Zij hebben vijf dagen school. Ze krijgen Nederlandse taal, op drie niveaus, Engels, rekenen, digitale vaardigheden, burgerschap en sporten. De begeleiders proberen te bereiken dat ze zo snel mogelijk kennis maken met de Nederlandse gewoonten, het leefritme van Nederlanders. Taal is daarbij heel belangrijk want dat geeft hen ook de gelegenheid om geleidelijk meer verbinding te krijgen met Nederlandse jongeren.

Wekelijks krijgen ze ook zwemles in Tilburg. Voor verschillende van de jongeren is dat heel spannend. Water staat gelijk met angst en gevaar. Veel van hen zijn in gammele bootjes gevlucht. Water roept veel negatieve associaties bij hen op en dat overwinnen is zwaar.

Pop-up restaurant
In het leven in de groep proberen ze steeds zelfstandiger te worden, onder andere op het terrein van boodschappen doen en koken. Ze koken zo goed dat ze in april een pop-up restaurant hebben georganiseerd voor inwoners in Biezenmortel.
De jongeren hebben toen een drie gangen maaltijd verzorgd. Michelle Bosmans die dit mee ondersteunde vertelde dat dit binnen twee dagen vol zat met de reserveringen en er nu al een wachtlijst is voor de volgende keer. Helma Mallens was een van de gelukkigen die op tijd was met reserveren. Zij vertelt dat het voortreffelijk georganiseerd was. Alle jongeren in hetzelfde T-shirt, iedereen werd heel gastvrij benaderd. Omdat gerechten ook deels met de hand worden gegeten, werd bij iedereen met behulp van een zilveren kan en schaal de handen gewassen. Men voelde zich zeer welkom en het eten was heerlijk. Kip, spinazie, rijst, ingrediënten die we als Nederlanders kennen, maar dan heel anders klaargemaakt vanuit de Eritrese en Syrische keuken. Helma zegt dat het hartverwarmends was te merken dat de jongens als één familie overkwam.

Michelle Bosmans die het pop-up restaurant mee ondersteund heeft, met name de reserveringen, vertelt dat gekeken wordt op welke manier zij nog meer verbinding kunnen krijgen met jongeren in Biezenmortel. Samen met de jongerenorganisatie wordt gekeken of er een. Inloop bij het scouting gebouw kan komen. Dat gebouw heeft scouting ook beschikbaar gesteld voor activiteiten.

Biezenmortel weet nog niet hoe het verder gaat, maar iedereen is het over een ding eens: Het gaat heel goed en er is geen overlast.

Tekst: Wilma de Jong-Verspeek, de wegwijzer
Foto’s: Sterk Huis

Onze St. Lambertuskerk in miniatuur

/1 Reactie/in /door

Onze prachtige Udenhoutse Lambertuskerk bereikt over minder dan twee decennia haar 200e verjaardag. Maar er zijn ook Lambertuskerken in ons dorp, die minder dan een jaar oud zijn of nog niet eens zijn afgebouwd. Hoe kan dat?
Het antwoord op dit raadsel verschaft Frans de Rooij. Hij woont, samen met zijn vrouw Marij, nog maar twee jaar in Udenhout. Frans is afkomstig uit Tilburg. Van daaruit nam hij ook zijn hobby, het vervaardigen van houten bouwwerken in miniatuur formaat, mee naar ons dorp.
Frans begon in 2011 met deze hobby. Hij bouwde sindsdien o.a. de kerk op de Heuvel en de Heikese kerk in Tilburg. Ook de Hasseltse kapel kwam in het klein onder zijn handen te voorschijn. Frans beperkt zich niet tot kerken in Nederland; hij bouwde ook een miniatuur Notre Dame. De Parijse kerk van Frans ziet er brandschoon uit, in tegenstelling tot de echte.
Maar hij houdt het niet alleen bij kerken; Frans heeft ook een aantal molens uit de regio levensecht nagebouwd. En datzelfde geldt voor enkele kermisattracties, zoals een “hooggaatie” en een draaimolen. Bijna alles staat nog in zijn huis; hetzij in zijn woonkamer, hetzij in zijn werkruimten.
“Bijna alles” ….. want een miniatuur poppenhuis is nu het trotse bezit geworden van zijn kleindochter.
Frans vertelt dat hij vooral met MDF werkt. Daarnaast gebruikt hij ook allerlei andere onderdelen van hout. Zelfs lollystokjes, satéprikkers en suikerspinhout kan hij prima verwerken.
En hoe zit het nu met die Lambertuskerken? Toen het echtpaar de Rooij goed en wel in Udenhout woonde, wilde Frans onze kerk ook wel eens nabouwen. Dat viel nog niet zo mee. Hij was gewend om vooral uit te gaan van foto’s van het na te bouwen object. Daarvoor wil hij het object ook van grote afstand fotograferen. Dan krijg je een goed beeld van de verhoudingen van de diverse onderdelen van het object. Maar dat lukte bij de Lambertuskerk niet. Uiteindelijk maakte hij gebruik van opnames die door “’t Schoor” waren gemaakt. Vervolgens werd de kerk op papier geschetst. Toen het bouwproces vele maanden later klaar was, vond Frans dat de kerk wel erg klein was uitgevallen. Hij was niet tevreden en … begon opnieuw. De nieuwe Lambertuskerk wordt dus groter. Geschat wordt dat dit gebouw over een paar maanden kan worden opgeleverd. Geschilderd en wel en mèt verlichting. Dan zijn de afmetingen van onze kerk ook in een goede verhouding met de andere kerken die Frans heeft vervaardigd (o.a. ongeveer 40 cm. hoog).
Ik verbaas me over het precisiewerk dat onder de handen van deze kunstenaar tot stand komt. Hij vertelt dat het bouwen van zo’n object ook echt niet in een paar dagen kan worden gerealiseerd. “Gemiddeld ben ik er vele maanden mee bezig”, zegt Frans, “Elk object vraagt toch al gauw honderden uren”.
Het resultaat mag er evenwel absoluut zijn. De Wegwijzer wenst Frans dan ook toe dat hij nog lang mag genieten van deze prachtige hobby. En … wie weet, komt er over een tijdje wel een expositie in Udenhout, zodat de mensen deze fraaie miniaturen “in het echt” kunnen komen bekijken.


Tekst: Jan de Kort, de Wegwijzer
Foto’s: Henny Schilders, de Wegwijzer

De bijzondere huisdieren van Wilna en Geert Boink

/0 Reacties/in /door

Wilna en Geert Boink

Als ik arriveer komt er een enthousiast blaffende en rondspringende hond op mij af. Is dit het bijzondere huisdier van de familie Boink? Een hond, kat, konijn of cavia daar denk ik meestal aan bij het begrip huisdier. Niet bij Wilna en Geert.
Zij zijn fervente leden van de Stichting Zeldzame Huisdierrassen. Zelf hebben zij koeien en geiten die daaronder vallen. Geert noemt Wilna: een behoeder van levend erfgoed!

De geiten: de Nederlandse Landgeit
Wilna is degene die is opgegroeid met geiten en een levenslange liefde voor die dieren heeft opgebouwd. Tijdens een keuring in het openluchtmuseum in Arnhem zag ze voor het eerst een Nederlandse Landgeit en was verkocht. Dat is de geitensoort die je op schilderijen van de 16e en 17e eeuw tegenkomt. Mooie lange haren, horens en een sik. Zo één wilde ze.

Het viel haar nog niet mee om aan zo’n geit te komen. Ze kreeg een tip waar zo’n geit te koop was omdat die de hele dag en nacht mekkerde en mensen er ‘gek’ van werden. Voor haar een geluk dat die mensen totaal geen verstand van geiten hadden want de geit mekkerde zoveel omdat ze ‘rits’ was, oftewel hunkerde naar een bok. Die koop was de start van een hele fokkerij. Nu heeft ze 13 geiten en 17 bokken. Die laatste zijn er vooral voor de begrazing van natuurgebieden. Waren deze geiten begin jaren ’60 bijna verdwenen, door een intensief fokprogramma zijn er nu meer, maar nog steeds bedreigd. Omdat ze door de komst van Den Boogerd, alles rondom huis moesten herinrichten hebben ze dit jaar geen jonge geitjes. Gelukkig hebben ze een wei aan de overkant kunnen huren en volgend jaar zullen die er zeker weer zijn.

De koeien: Lakenvelder koeien
Wie heeft ze niet ergens zien staan? Mooie rode of zwarte koeien met in het midden een witte baan oftewel: Lakenvelder. Die witte baan heet ook het laken. Soms mislukt het en wordt het een ronde witte bol. Wilna en Geert hebben nu drie koeien en een stier die dit jaar drie mooie kalfjes kregen. Wilna kijkt vooral of het een mooi type koe is en pas dan naar het witte laken. Dat komt wel. Dat ze daar gevoel voor heeft blijkt wel uit de vele prijzen die ze gehaald heeft. De vele bordjes “waardevolle koe”, hangen in de keuken onder elkaar. Een dergelijk predicaat verleent de Vereniging Lakenvelder Runderen wanneer een koe goede kalveren heeft voortgebracht.

Dierenliefhebbers zijn ze en dat brengen ze ook over, want bij vertrek arriveert hun dochter met kleinzoon én een hond. Ook die zijn natuurlijk welkom. Het is een heel gezellige menagerie bij de familie Boink met prachtige dieren, levend erfgoed!

 

Tekst: Wilma de Jong-Verspeek, de Wegwijzer
Foto’s: Henny Schilders, de Wegwijzer

 

Theaterroute Nabij

/0 Reacties/in /door

Een zonovergoten Landpark Assisië, een verwachtingsvol publiek en gedreven theatermakers. Het zijn de ingrediënten voor een verrassende theater wandeling onder leiding van twee gidsen Frans en Cis.
In drie voorstellingen en meerdere pop-ups “verbeelden” de theatermakers het thema “Thuis” met experimenteel toneel, dans en muziek, in het prachtige decor van het Landpark.
Drie theatergezelschappen geven acte de présence. “Speels Collectief” werkt samen met enkele bewoners van het Landpark. Het is mooi om te zien hoe er samengewerkt, samen gedanst en samen genoten wordt van hun verbeelding “waar we heen gaan als het donker wordt”. “Performance gezelschap Zwermers” lijkt wel onvermoeibaar in de manier waarop ze ons er bewust van maken hoe onze kleding, het huis dat we altijd bij ons dragen, onze identiteit bepaalt en ons thuis laat voelen bij wie we (willen) zijn. “Eelt Theater” tenslotte, ondersteund door een internationaal samengesteld muziek ensemble, laat ons kennismaken met de problemen van asielzoekers, die huis en haard verlaten hebben en hier een nieuw thuis zoeken. Deze voorstelling wordt mede vormgegeven door jonge asielzoekers uit Eritrea, die opvang gevonden hebben in Biezenmortel. Het maakt het stuk indringend en indrukwekkend. Wie er geweest is zal het met mij eens zijn dat het de moeite waard was.


Tekst en foto’s: Nelleke Sträter, de Wegwijzer

Wandelroute Buurthond

/1 Reactie/in /door

Emily van Summeren, student aan de HBO opleiding Social Work, nam voor haar afstudeerproject het initiatief om, in samenwerking met cliënten van ASVZ en Hondenschool RTDC, op 6 mei een spellentocht uit te zetten.
Emily vertelt dat zij als hondenliefhebber ziet hoe makkelijk een hond contact mogelijk maakt tussen mensen, die anders geen contact met elkaar zouden hebben. Dat geldt ook voor cliënten van ASVZ en “onbekenden”. Emily wil met haar actie het sociaal functioneren van cliënten met andere dorpsbewoners bevorderen. Ze heeft samen met cliënten het project opgezet. Cliënten hebben flyers rondgebracht om hondenbezitters en andere belangstellenden uit te nodigen deel te nemen aan de wandelroute. Vrijwilligers van de hondenschool werden gevraagd ter ondersteuning. Zij “bemensen”, samen met cliënten van ASVZ, de 4 plekken waar honden uitgedaagd worden om te springen, te snuffelen, te balanceren, en door tunnels te kruipen (ik leer dat deze spelletjes onder hondentrainers Agility genoemd worden).
Het “loopt nog niet echt storm” op het vroege uur van deze zaterdagochtend. Maar de deelnemers (honden en hun baasjes), cliënten van ASVZ en vrijwilligers van de hondenschool genieten van de activiteit en de onderlinge aandacht. Een mooi project.
ASVZ kan nog altijd meer vrijwilligers gebruiken. Volgens Emily kan het meebrengen van een hond (of ander huisdier) echt van meerwaarde zijn.

Tekst/foto’s: Nelleke Sträter, de Wegwijzer

Bij bridge heb je altijd een maatje

/0 Reacties/in /door

Bridge speel je altijd met z’n tweeën. Dus vond ook dit interview plaats met twee bridgers: Huub Hannen en Herman Rooney. Huub is voorzitter van “Bridge Club Udenhout” (BCU) en Herman is daar secretaris.
BCU bestaat al een hele tijd; het duurt zelfs niet lang meer en het 40-jarig jubileum kan worden gevierd. De club werd opgericht door Margriet Dunk en Huub Hannen. Deze laatste heeft zich nu wel opgewerkt tot voorzitter; toentertijd beheerste hij het spel nauwelijks.. “Je moet ook eerst les nemen, voordat je zinnig mee kunt doen tijdens de club-bijeenkomsten”, aldus de waarschuwende woorden van de beide bestuursleden.
Gelukkig gaat de club die lessen voor nieuwkomers binnenkort weer faciliteren. De cursus gaat 12 bijeenkomsten inhouden van steeds enkele uren. BCU hoopt daarmee een nieuwe push te realiseren die de club weer boven een ledental van 100 zal brengen. Momenteel zijn dat er 96 en met een gemiddelde leeftijd van 74 jaar is dat een beetje zorgelijk. In midden-Brabant had je tot voor kort 29 clubs. Dat zijn er nu nog 22. “Wij willen geen club worden die straks ook af gaat vallen. Dat is ook helemaal niet nodig”, wordt betoogd, want bridge is machtig gezellig en spannend.
Ik reageer een beetje kritisch: “Je mag toch niet met elkaar praten?” Een misverstand, leer ik. Tijdens het spel mogen de partners elkaar geen signalen geven, waardoor de tegenspelers worden benadeeld. Je mag dus best iets zeggen, zeker ook tussen de partijen door.
Ik blijf kritisch: “Als je je huwelijk wilt verwoesten, moet je samen met je man/vrouw een bridgepaar vormen”. Dat blijkt reuze mee te vallen. Velen vormen weliswaar een bridgekoppel met een ander dan de eigen huwelijkspartner, maar er zijn er ook veel die harmonieus bridgen met de vaste bedgenoot. Na het gezellige avondje op de club, kan het daarna thuis nòg gezelliger worden.
Overigens… er zijn uitzonderingen. Herman en Huub vertellen me huiveringwekkende verhalen van mensen die hun partner na een vermeende fout uitfoeteren. En er schijnen figuren te zijn die normaliter leuk en aimabel zijn, maar ingeval van een slecht lopende wedstrijd, kunnen veranderen in een tierend monster.
Die zijn er bij BCU niet! Tijdens de bridge-bijeenkomsten (op dinsdagavond en op donderdagmiddag in ‘t Plein) is het steeds leuk en gezellig. Er worden dan altijd wedstrijden gespeeld. Na afloop van de bijeenkomst zijn alle resultaten meteen bekend (dankzij de computer). Feitelijk is er sprake van een competitie in clubverband met een promotie- en degradatieregeling. Op het eind van het seizoen (september – mei) zijn ook de clubkampioenen bekend. Op 2 mei start vervolgens de “zomerbridge”, waarvoor ook niet-leden kunnen inschrijven. En datzelfde recht hebben BCU-leden bij toernooien van andere clubs. Tenslotte is er nog de Kerst- en Paasdrive. Dan gaat het primair om een fijne sfeer en traditioneel zijn dan vrijwel alle leden aanwezig.
Mensen die van ambiance, spanning en een uitdagend kaartspel houden, kunnen hun hart het hele jaar ophalen bij BCU.

 

Tekst: Jan de Kort, De Wegwijzer
Foto: Henny Schilders, De Wegwijzer

Verrassend Udenhout!

/0 Reacties/in /door

Zaterdagavond 13 mei verrassen twee Udenhoutse verenigingen, Nostalgia en MVC, u met bekende liedjes en mooie melodieën. Meezingkoor Nostalgia zingt herkenbaar Nederlands repertoire, zoals smartlappen, liefdesliedjes en meezingers van toen en nu. Koninklijke Harmonie MVC vult de avond aan met muziek uit verschillende tijden en windstreken.
De optelsom van deze samenwerking belooft een afwisselende avond te worden met voor ieder wat wils. Verrast u ons met uw aanwezigheid? Dan zorgen wij voor de verrassende Udenhoutse klanken!

Zaterdag 13 mei, aanvang 20.30 uur, Theater ’t Plein, Tongerloplein Udenhout
Toegangskaarten á € 6,00 (incl. koffie/thee) zijn verkrijgbaar bij de bekende voorverkoopadressen Hoppenbrouwers Electro, Ontmoetingscentrum ’t Plein én bij de leden van de beide verenigingen.

Textielactie MVC
De zomer komt eraan! Tijd om uw kledingkast weer eens uit te ruimen. Al uw oude vodden, afgedankt textiel, overbodig schoeisel, uitgeslapen beddengoed en doorgehangen gordijnen kunt u bij ons kwijt! U kunt de textiel in gesloten zakken iedere maandag afleveren bij ’t Plein. Kunt u het niet zelf komen brengen dan kunt u ons bellen. Neem contact op met tel. 06-52506641, dan komen we het textiel bij U ophalen! Daarnaast houden we een extra inzamelingsactie. In de week van woensdag 10 mei tot en met zondag 21 mei staan er containers bij ’t Plein waar de textiel in gesloten
zakken kan worden aangeboden. Samen maken we de wereld een beetje beter. Bruikbare kleding wordt hergebruikt en van het overige materiaal worden vezels gemaakt voor bijvoorbeeld nieuwe kleding, isolatiemateriaal of dekens. En het belangrijkste is natuurlijk dat u daarmee ook nog eens de harmonie steunt! Dus niet te bang, elke kilo telt!! 

Na nachtvorst kwam Koningsdag

/0 Reacties/in /door

Na de koningsnachtvorst te hebben verdreven, zorgde het zonnetje ervoor dat koningsdag 2023 ook op het Theaterplein in Udenhout weer een kleurrijk en gezellig buitenfeestje voor jong en oud kon worden.

Gedicht van Lotte tijdens de Dodenherdenking

/2 Reacties/in /door

Lotte van Tongeren uit groep 8 van Basisschool de Mortel leest dit jaar een zelf gemaakt gedicht voor tijdens de Dodenherdenking op de avond van 4 mei op het kerkhof in Udenhout.
Wanneer ik haar vraag hoe ze op het idee kwam om een gedicht te schrijven, antwoordt Lotte; “Juf Fieke heeft het gevraagd in de klas en ik vond het wel leuk”. Het gedicht moet nog wel geschreven worden, wanneer ik Lotte spreek. Ze denkt samen met haar moeder op internet te kijken hoe zo’n gedicht er ongeveer uit kan zien en dan zelf het gedicht te schrijven.
Op school kijken ze in groep 7 en 8 naar de dertien afleveringen tellende serie: “13 in de oorlog”, waar in iedere aflevering een ander thema uit de oorlog aan de orde komt. (Dit jeugdprogramma van de NPS laat zien hoe het is om als 13 jarige op te groeien in de oorlog). Lotte vindt dat “interessant”. Ik vraag Lotte of er ook nog mensen in haar omgeving zijn die over de oorlog vertellen. Haar spontane antwoord is : “Opa genoeg!” Opa vertelt vaak: “Ja, ik heb ook de oorlog meegemaakt”. Volgens Lotte was Opa nog een baby tijdens de oorlog.
Lotte is nog nooit bij de Dodenherdenking geweest. Of ze het spannend vindt om daar haar gedicht voor te lezen? “Valt wel mee”. Ze denk wel dat haar moeder en vader met haar mee gaan.
Ik vind het in iedere geval wel erg knap dat Lotte voor zoveel mensen haar gedicht wil voorlezen. Ik laat Lotte weten dat ik me afvraag of ik het op die leeftijd zelf gedurfd zou hebben.

 

De 2e wereldoorlog, veel mensen hebben het niet gered.
Het is al zo lang geleden, maar we zullen dit niet vergeten.
Want wat zij deden, is niet zomaar iets.
Zij bleven volhouden in die moeilijke tijden,
zij bleven elkaar helpen totdat iemand ze kwam bevrijden.

Het leger bleef strijden tot aan het einde,
want ze wisten dat als je opgaf je de oorlog niet won.
Zij waren sterk, dapper en zij konden wat niemand anders kon.

Het enige wat de mensen hadden was elkaar,
hoop en het leger dat voor ons gestreden heeft.
Maar dat was al genoeg, want we leven nu in vrede.
En dat is waar men toen om vroeg.

We zullen deze mensen altijd blijven eren.
Zij vochten voor vrijheid en vrede.
We zijn ze dankbaar voor het heden.
En denken terug aan het verleden.

 

Tekst: Nelleke Sträter, de Wegwijzer
Foto’s: Henny Schilders, de Wegwijzer