Aai aai aai AI… wat staat ons allemaal te wachten?

Vrijdagavond 4 oktober was de eerste avond van een drietal avonden die door de Culturele steenoven georganiseerd gaan worden met als thema AI (artificial intelligence) ofwel kunstmatige intelligentie.
De avond was opgesplitst in twee delen waarbij de volle zaal voor de pauze kon luisteren naar een presentatie over het ontstaan van AI, wat het eigenlijk is en waar het voor in gezet kan worden (en al ingezet wordt).
Na de pauze werden de verschillende mogelijkheden gedemonstreerd. Hoe laat je AI een stuk tekst schrijven, wat voor foto’s kan AI voor je maken/samenstellen en de verschillende mogelijkheden rond het maken van bewegend beeld.

Voor dit verslag hebben we de ‘journalist van AI’ gevraagd om deze avond te verslaan.
Uiteraard hebben we de computer wel voorzien van de nodige informatie, omdat AI op zich eigenlijk best ‘dom’ is. Met die informatie hebben hebben ze er het volgende van gemaakt;

“Afgelopen vrijdag vond in de Culturele Steenoven in Udenhout een inspirerende informatieavond plaats over kunstmatige intelligentie (AI). Digilab Tilburg was aanwezig om de aanwezigen inzicht te geven in wat AI precies is en welke toepassingen er zijn. De demonstratie van verschillende programma’s, zoals ChatGPT, DALL-E, Runway en Udio, trok veel belangstelling.

De deelnemers kregen niet alleen een theoretische uitleg, maar ook praktische voorbeelden uit de regio. Zo werd besproken hoe AI kan bijdragen aan een dementievriendelijk Udenhout, met oplossingen die de communicatie en zorg voor bewoners kunnen verbeteren. Ook de subsidieaanvraag, in het plat Tilburgs, voor een klusteam kwam aan bod, wat de lokale betrokkenheid benadrukte.

Tijdens de avond kregen de deelnemers de kans om zelf aan de slag te gaan met AI-tools. Ze creëerden foto’s en filmpjes, wat de creatieve mogelijkheden van technologie in een toegankelijk licht stelde. De avond eindigde met levendige discussies over de toekomst van AI en de impact op de gemeenschap, wat de interesse voor deze innovatieve technologie verder aanwakkerde. Een geslaagde avond vol kennisdeling en samenwerking!”

Je ziet, op een aantal punten gaat het niet helemaal goed en mogen we allemaal heel blij zijn dat we in Udenhout ‘gewoon’ de correspondenten van De Wegwijzer hebben!

Ook hebben wij zelf een foto gemaakt en aan AI gevraagd of hij, zij of het er mogelijk was nog meer stoelen te plaatsen met nog meer bezoekers.
Hieronder de foto die wij gemaakt hebben en op de pagina hiernaast het resultaat nadat we AI er even op los gelaten hebben.

Een avond die niet alleen veel duidelijk heeft gemaakt over AI en zijn (on)mogelijkheden, maar ongetwijfeld ook vele aanwezigen nieuwsgierig heeft gemaakt.
Het gevolg zal zijn dat de volgende bijeenkomst op 8 december, druk bezocht zal worden. Ook weer in ’t Plein, kunt u zelf zien en ervaren wat de mogelijkheden allemaal zijn.

 

 

 

 

Tekst: Pieter Michielsen, De Wegwijzer en ChatGPT
Foto: Pieter Michielsen, De Wegwijzer en Chat

Wij dachten veilig te zijn, maar dat was niet zo…..

Gedurende de oorlog èn daarna woonde Lies Kuypers “op de Zandkant”. Ze was een dochter van Nol Kuypers en op het einde van de oorlog elf jaar. Ze had drie oudere broers en drie jongere zussen. “Er stonden in onze buurt maar een paar huizen”, zegt Lies, “o.a. van twee broers van mijn vader, ome Kees en ome Geert. Het was daar aan de rand van de duinen erg rustig en iedereen dacht dat we daar wel veilig zaten, omdat we daar zo eenzaam woonden”.
Toen begon de bevrijding. Steeds meer Duitsers trokken zich o.a. terug in de richting van de duinen. Er werden loopgraven aangelegd en er kwamen steeds meer V1-s overvliegen. De families Nol en Geert Kuypers en Bart langenberg zaten meer wel dan niet in de schuilkelder; vaak wel met zo’n 20 personen. Vader Nol Kuypers zwaaide met een witte vlag uit het zolderraam, maar toch werd de sfeer steeds grimmiger en vijandiger. De Duitsers namen de boerderijen en huizen in. Kennelijk waren ze van plan om aan de duinwal stand te houden.
Het werd de familie Kuypers te heet onder de voeten; ze vluchtten. Lies weet nog dat ze dwars door de weilanden liepen. Vader met een fiets. Moeder, die problemen had met een open been, daar achterop en de kinderen er achteraan. In de Biezenmortelsestraat werden ze opgevangen bij Bart van Iersel – Brekelmans. Ze kregen er onderdak en hebben er drie dagen gebivakkeerd. Biezenmortel werd al bevrijd toen de familie Kuypers nog maar net was aangekomen bij de familie van Iersel. Het was toen allemaal zo hectisch, dat Lies zich dat niet meer precies kan herinneren. Wel weet ze dat er “tjoclat and cigarettes” werden uitgedeeld en dat iedereen ongelooflijk blij was.
Maar voor de evacué’s uit de Zandkant was het zeker nog niet voorbij. Dagen- en nachtenlang hoorden ze dat er in de buurt van hun boerderij en aan de duinrand geschoten werd. Ze zagen ook de vuurgloed van huizen die in brand stonden.
Na ruim drie dagen waren de gevechten voorbij en kon de familie Kuypers terug naar huis. Lies weet nog dat ze toen, ongeveer ter hoogte van waar nu de VCB-velden liggen, nietsvermoedend een handgranaat heeft opgeraapt. Ze heeft dat ding gelukkig ook weer rustig teruggelegd, zonder dat het explodeerde.
Het was natuurlijk spannend hoe ze hun huis aan zouden treffen. Dat viel gelukkig erg mee, maar er waren wel veel andere huizen en boerderijen aan de duinrand kapot geschoten en afgebrand. Nòg erger was, dat een buurman, Frenske Langenberg, bleek te zijn doodgeschoten. Frenske was, als een van de weinigen in de Zandkant, niet gevlucht toen de Duitsers kwamen. Waarschijnlijk zal hij zich wel in zijn huis hebben verschanst. Hij was ongeveer 65 jaar, vrijgezel en hij woonde daar samen met zijn zus.
Hij moet steeds luider het loeien hebben gehoord van de koeien van een oom van Lies, Kees Kuypers. Die stonden op stal en hadden niets te eten of te drinken. Frenske is ze los gaan maken, zodat ze naar de wei konden. Dat is hem noodlottig geworden.
Lies weet ook nog, dat de Duitsers bij hun aftocht een aantal Biezenmortelse gijzelaars hebben meegenomen naar Drunen. Onder andere was daar Kees van Iersel bij, de zoon van de bovenmeester. Gelukkig zijn deze gijzelaars allemaal heelhuids teruggekomen.
Lies trouwde na de oorlog met Jo Brekelmans, die in de EBI-gevangenis van Vught heeft gewerkt. Ze woont thans, nog altijd zelfstandig, in het centrum van Udenhout.

Tekst: Jan de Kort
Portretfoto: Henny Schilders, De Wegwijzer
Foto ouderlijk huis: Fam. Kuijpers

Dames groep van Volksdansvereniging ’t Akkedeert viert 50 jarig jubileum

Vijftig jaar bewegen op muziek, danspassen instuderen, zelf kostuums maken, optredens verzorgen, vijftig jaar lief en leed delen, vijftig jaar gezelligheid. Genoeg redenen om dit jubileum te vieren.

Een stukje historie
Cor Smits, Joke de Jong en Cisca van Groenendaal vertellen dat de Katholieke Vrouwenorganisatie (KVO) Kring Tilburg in 1974 een cursus volksdansen organiseerde. Trees Verhoeven, Annie Verhoeven en Cisca van Groenendaal namen deel en brachten het volksdansen naar Udenhout. Een dames groep van 14 dames uit Udenhout en Biezenmortel ging dat jaar enthousiast van start.

In 1991 was volksdansen een onderdeel van KPJ Senioren sportdag. Ook mannen bleken het leuk te vinden om te dansen en op 16 oktober werd de gemengde dansgroep ’t Akkedeert opgericht.
Meerdere dames uit de dames groep dansten ook in de gemengde groep. En dat is nog altijd zo. Bij de opheffing van de KVO (ging over in EVA), fuseerde de dames groep met ’t Akkedeert. Optredens waren er bij uitwisselingen, Unentse Mert, Kersttocht, Zorginstellingen, Kasteelfeest, en Gildefeest. Ook ging de groep op pad met de Reuzen.

Inmiddels zijn de dames op leeftijd. Marietje Vermeer is lid van de vereniging vanaf het eerste uur en tevens het oudste lid. Zij is 95 jaar. Het jongste lid is 63. Gemiddeld zijn de dames 80 jaar. Maar er wordt nog altijd enthousiast gedanst onder leiding van Annie Heuvelmans en Francy Verspeek. Van de klompendans tot line dance, er wordt zelfs gedanst op “de Engelbewaarder”. Lichaam en geest worden iedere week goed getraind. Ieder jaar wordt het seizoen afgesloten met een gezellig jaaruitje en tijdens de vrije zomermaanden wordt er samen koffie gedronken en, voor wie dat kan, een rondje gefietst. Er is jammer genoeg geen jonge aanwas meer. Sinds Coronatijd zijn er nauwelijks nog optredens geweest. “Want als we optreden willen we wel netjes voor de dag komen”, aldus Joke. Het plezier, de gezelligheid en saamhorigheid zijn er niet minder om.

Het jubileum wordt dit jaar gevierd met een boottocht met een hapje en drankje voor de leden van de dames groep en de gemengde groep. Daarnaast is er een reünie op 15 oktober in het Raadhuis, waarvoor leden en oud leden uitgenodigd zijn. Ook de leden van de gemengde groep zijn deze middag welkom. Samen kunnen zij herinneringen ophalen, ook aan de hand van een foto- en kostuum tentoonstelling, onder het genot van een glaasje.

De Wegwijzer wenst de dames groep van harte geluk met hun 50 jarig bestaan, een heel mooi jubileumfeest en nog vele jaren dansplezier en gezelligheid.

Tekst: Nelleke Sträter, de Wegwijzer
Foto 1977: ’t Akkedeert
Foto 2007: Henny Schilders

Violenactie Basisschool De Wichelroede

Bedankt voor uw bestelling! De opbrengst van de violenactie is volledig voor de leerlingen bestemd. Met dit geld worden diverse projecten ondersteund op de onder- en bovenbouw. 
Uw bestelling kunt u afhalen op zaterdag 12 oktober 2024 tussen 9.00 en 12.00 uur, op de speelplaats van de bovenbouw aan de van Heeswijkstraat 1b in Udenhout.

Let op: Niet opgehaalde violen worden direct na het afhaalmoment (om 12.00 uur) weggegeven aan een goed doel. Wij kunnen deze niet voor u bewaren om ze op een later tijdstip alsnog op te halen.

Vergeet uw afhaalbewijs niet mee te nemen en denk aan een krat of doos om uw violen in te vervoeren.

Heeft u nog oude kleding liggen? U kunt deze inleveren op het moment dat u de violen ophaalt.

Oudervereniging Basisschool de Wichelroede

Van den Bersselaar Constructie zet jubilarissen in de bloemetjes

Op vrijdag 27 september was het weer eens zover. Aan de lange rij 40-jarige jubilarissen werd een nieuwe toegevoegd.
Dit keer was Wil Vromans degene die het Gouden Insigne 1777 mocht ontvangen. Vader Ad Vromans, bekend Udenhouter als uitbater van de voormalige Hubo aan de Slimstraat, had een baantje voor Wil geregeld.  En nu: 40 jaar daarna is Wil nog steeds bij Van den Bersselaar actief. Hij begon als leerling-monteur en is uitgegroeid tot een all-rounder die heel Nederland doorkruist heeft.  Wil is een op-en-top vakman die –zo zeggen collega’s- altijd voor hen klaar staat en een helpende hand biedt.  Ook klanten geven hoog op van Wil.  Hij is een pietje precies en verlaat de bouwplaats pas als alles netjes is gemonteerd en opgeruimd is.

Ook Maarten van de Wouw uit Moergestel mocht wederom in de spot-lights. Twee jaar geleden was hij 40 jaar in dienst en nu is de tijd gekomen van het grote genieten: zijn pensioendatum dus. Maarten heeft als samensteller vele projecten door zijn handen zien gaan.  Ook hij staat bekend als zeer secuur en is in staat complexe staalprojecten tot een goed einde te brengen.  Daarnaast heeft Maarten veel leerlingen de fijne kneepjes van het metaalbewerken bijgebracht en zorgde hij daarmee voor zijn eigen opvolgers.

Van den Bersselaar is erg trots op beide vakkanjers en hun lange dienstverband.  Zij zijn de funderingspalen van ons bedrijf.  Zonder hen kunnen wij niet waarmaken wat wij aan onze klanten beloven, aldus Hans van den Bersselaar in zijn toespraak tot de feestelingen.

 

Kees v.d. Bersselaar heeft nog steeds vragen

De oorlog is al 80 jaar voorbij; Kees heeft er veel over gelezen en geschreven, o.a. over de bevrijding van Udenhout en Biezenmortel. En toch resteren nog vraagtekens. Zo weet hij niet hoe de marsroute van de geallieerde troepen toen precies was. Hij vermoedt, dat de troepen die Udenhout na de bevrijding van Biezenmortel naderden, zich hebben gesplitst. Een deel ging vermoedelijk richting de duinen, waarheen een aantal Duitsers was gevlucht. Een ander deel kwam Udenhout binnen via de Groenstraat (“den Del”). 
Kees weet nog dat er een Duits mitrailleursnest was, dat zich bevond op ongeveer de plaats waar nu de Eikenlaan ligt.
Eerder op de dag dat Udenhout zou worden bevrijd, zag Kees een groep Duitse militairen vluchten via de westelijke spoorsloot richting Berkel-Enschot.
Het is denkbaar dat een aantal geallieerde tanks na de Groenstraat een omtrekkende beweging heeft gemaakt. Wellicht om de door de spoorsloot vluchtende Duitse soldaten de pas af te snijden. Of om het mitrailleursnest onschadelijk te maken. Het zou in elk geval verklaren, dat de familie v.d. Ven de geallieerde tanks vanaf het zuiden zag naderen (zie een vorig artikel).

“De ouderlijke woning van Kees aan de huidige Kreitenmolenstraat”

Op het moment van de bevrijding zelf, zat de toen 10 jarige Kees v.d. Bersselaar met zijn familie en buren in de schuilkelder (totaal ongeveer 20 personen). Daar bleven ze de hele middag tot het nagenoeg donker was. Veel schuilkelders, die achter de huizen waren gegraven, waren met elkaar verbonden. “Aan onze kant van de Kreitenmolenstraat”, aldus Kees, “had je naast elkaar de huizen van de families Scheffers en v.d. Steen. Daarnaast woonden wij (Toon v.d.Bersselaar) en vervolgens kwamen Dekkers-Schuurmans en Snoeren-Dekkers. Onze kelder was in elk geval verbonden met die van de familie Dekkers-Schuurmans, maar ik vermoed dat er nog wel meer doorgangen waren. Vaak waren buren ook familie en hadden ze gezamenlijke schuilmogelijkheden. Dat was bijvoorbeeld het geval met onze buren links. En dan had je bij Snoeren-Dekkers ook nog huisarts Goossens, die zich daar in ‘42/’43 gevestigd had met een eigen praktijk”.
Vóór deze praktijk èn voor het huis van Jan Scheffers zag Kees ook witte vlaggen, toen hij ‘s avonds naar buiten durfde te kijken. Bovendien zag hij ook een Britse militair, die met zijn revolver zat te spelen. En hij zag schuin aan de overkant (tegenover waar nu de Sportlaan begint) ook de boerderij van Marinuske Mathijssen in brand staan. “Het was een zeer heftige tijd”, zegt Kees, “we hebben vaak, meestal in de schuilkelder, volop gebeden voor ons lijfsbehoud”.

De overbuurman van Kees, Kiske Lommers, heeft misschien ook volop gebeden. Maar dat zou hij dan toch op een heel bijzondere plaats hebben gedaan. Er wordt verteld dat Kiske de bevrijding van Udenhout volledig “live” heeft gevolgd, terwijl hij boven op een regenput stond…!

“Kees (2e van links) met broertjes, zusje en zijn vader (geheel rechts) met twee Poolse militairen die bij hen ingekwartierd waren.”

De heer v.d. Bersselaar memoreert tenslotte laconiek dat ook hij een unieke oorlogsgeschiedenis heeft. “Ik ben het laatste Udenhoutse oorlogsslachtoffer”, zegt hij. “Maanden na de bevrijding van Udenhout, in februari ‘45, speelde ik nietsvermoedend met munitie. Die is geëxplodeerd. Ik ben toen 8 weken in het ziekenhuis opgenomen geweest. Weer jaren later, in 1950, bleek dat mijn rechteroog niet te redden was. Het is toen operatief verwijderd”.

 

Tekst: Jan de Kort
Portretfoto: Henny Schilders
Oude foto’s: Kees v.d. Bersselaar

Een heerlijke muzikale traktatie

Het was een feestje afgelopen zondagmiddag in het raadhuis. Het Udenhoutse koor “Perpleks” en het Tilburgse duo Harber waren de gangmakers. De zaal was tot de laatste stoel gevuld en het publiek genoot van een geweldige muziekmiddag. Perpleks bracht een gevarieerd repertoire, strak gezongen en met flair en besmettelijk enthousiasme gebracht. Het duo Harber, bestaande uit pianist Harrie Swinkels en zanger/gitarist Berrie Raaijmakers, voegde prachtige luistermuziek toe, met covers van onder andere The Byrds, Neil Young, The Alan Parsons Project, en een mooie eigen compositie. Samen trakteerden koor en duo Udenhout een heerlijke muzikale middag.

Wij herdenken en vieren Exposities en lezingen.

In Erfgoedcentrum ’t Schoor is al geruime tijd een expositie over oorlog en bevrijding te bezoeken. Op 1 oktober opent in de Bibliotheek Udenhout een foto expositie over de oorlogstijd en de bevrijding. De expositie is tot stand gekomen in een goede samenwerking tussen de bibliotheek en ’t Schoor.

De bibliotheek is een openbare ruimte. Je hoeft geen lid te zijn van de bibliotheek om gewoon maar even binnen te wandelen. Dat maakt de bibliotheek laagdrempelig. De ervaring met eerdere exposities in de bibliotheek leert dat mensen makkelijk binnen lopen (ook ouders met kinderen), de expositie komen bekijken en er ook samen over in gesprek kunnen gaan, zelfs onder het genot van een kopje koffie. Marieke Vermeer, programmamaker van Bibliotheek Midden Brabant, vertelt dat de bibliotheek daarmee voldoet aan haar doelstelling om kunst en cultuur onder de aandacht te brengen, en hier is erfgoed beleving een onderdeel van. Verhalen exposeren en op die manier tot leven brengen op een plek waar mensen elkaar kunnen ontmoeten. Dat doet de bieb natuurlijk al door de grote collectie boeken, die hierbij aansluiten. Maar ook door andere informatie bronnen, cursussen, lezingen, digitale info en zoals nu d.m.v. de foto expositie. Lia Clement, secretaris van Erfgoedcentrum ’t Schoor, geeft aan het belangrijk te vinden dat er ook buiten ’t Schoor een plek is, waar mensen bereikt kunnen worden om het historisch/ culturele erfgoed te delen. De bibliotheek is hiervoor de ideale plek.

Samen met ’t Schoor en vrouwenvereniging EVA organiseert de Bibliotheek Udenhout twee lezingen in het thema Oorlog en Vrede.

Henk Peters geeft op 29 oktober in het Raadhuis een lezing over oorlog en bevrijding van Udenhout en Biezenmortel, waarbij ook aandacht voor de oorlogsmonumenten in de Loonse en Drunense Duinen. Leden van EVA zijn hier al voor uitgenodigd, maar ook mensen buiten de vereniging kunnen zich opgeven. Dat kan via de website van Bibliotheek Midden Brabant. De lezing is gratis.

Jessica van Geel, historica en journaliste schreef een boek over de Utrechtse verzetsheldin Truus Van Lier. Het verhaal over vrouwen in het verzet is erg onderbelicht. Op 14 november wil Jessica juist daarom dit verhaal vertellen. Ook deze lezing wordt gegeven in het Raadhuis. Ook hiervoor kunt u zich opgeven via de website van Bibliotheek Midden Brabant. De toegang voor deze lezing is 10 euro.

Door de intensieve samenwerking van de diverse maatschappelijke organisaties in Udenhout en Biezenmortel worden 80 jaar na de bevrijding de verhalen over inwoners van onze dorpen in oorlogstijd en vrede tot leven geroepen. U bent van harte uitgenodigd om de exposities in de bibliotheek en ’t Schoor te bezoeken en de lezingen in het Raadhuis te volgen. De moeite waard!

 

Tekst: Nelleke Sträter, de Wegwijzer
Foto’s: Henny Schilders, de Wegwijzer

Organist Hans Winkel geëerd met een hoge Pauselijke onderscheiding

Hans Winkel is al vanaf 1963 organist. De vader van Hans was de vaste organist van de parochie in Waalwijk, Hans ondersteunde zijn vader vaker en werd later zijn vervanger. Het orgelspel zit Hans dus in de genen. 
In Udenhout werd Hans in 1978 de vaste muzikale begeleider op orgel of piano van het Gemengd Koor (GKU) van de Lambertuskerk. Naast organist was hij wekelijks actief als repetitor van het koor, de laatste 15 jaar voor alle koorstemmen in wisselende samensteling. GKU verzorgt maandelijks de eucharistievieringen, maar treedt ook op bij activiteiten binnen en buiten de parochie.

In 1991 werd het koor Resonet opgericht. Dit koor, bestaande uit 4 sopranen en 4 alten verzorgt diverse keren per jaar de muzikale omlijsting van eucharistievieringen, maar zingt ook bij activiteiten van de Zonnebloem en het Rode Kruis. Vanaf het begin tot heden is Hans de enige muzikale begeleider van het koor.

Ook het Dameskoor van de Lambertuskerk kon sinds 1987 rekenen op de muzikale begeleiding van Hans, tijdens eucharistievieringen op zondag en bij zogenaamde rouw- en trouwdiensten. Toen in 1991 het Dameskoor werd opgeheven, ontstond, voornamelijk vanuit het GKU, het Lambertuskoor, dat de taken van het Dameskoor overnam. Hans bleef de vaste begeleider.

In september 1995 is mede op initiatief van Hans een comité gevormd voor de restauratie van het monumentale Loret-orgel in de Lambertuskerk. Door middel van diverse activiteiten en door sponsoring van bedrijven en organisaties werd geld opgehaald voor de volledige restauratie van het orgel. In 1998 kon het gerestaureerde orgel weer in volle glorie in gebruik worden genomen.

Voor de zomervakantie van dit jaar moest Hans tot zijn spijt, vanwege toenemende gehoorproblemen, stoppen als organist van GKU. Als muzikaal inspirator blijft hij verbonden met GKU. Gelukkig kan hij nog wel het Resonet koor en het Lambertuskoor blijven begeleiden.

Afgelopen zondag werd Hans tijdens de eucharistieviering verrast. Na de preek vroeg pastoor Looijaard aan de aanwezigen in de kerk waarom het Gemengd Koor deze dag in vol ornaat aanwezig was? Op datzelfde moment kwam de voltallige familie van Hans de kerk binnen en werd Hans op het altaar gevraagd. Een zeer verraste Hans kwam naar voren. Pastoor noemde alle verdiensten van Hans op en vertelde hem dat Paus Franciscus hem voor al het vrijwillige werk voor kerk en parochie wilde eren met de hoge pauselijke onderscheiding Pro Ecclesia et Pontifice. Pastoor grapte dat de Paus de onderscheiding wel zelf aan Hans had kunnen uitreiken, hij was immers deze zondag in de buurt, maar hij moest een mis opdragen in Brussel. Vandaar dat Hans de onderscheiding onder luid applaus van de aanwezigen kreeg opgespeld door pastoor. Een luid gezongen “Lang zal hij leven” galmde daarna door de kerk. Blij nam Hans alle felicitaties in ontvangst.

De Wegwijzer wenst Hans graag van harte geluk met deze mooie blijk van waardering.

 

Tekst: Nelleke Sträter, de Wegwijzer.
Foto’s: Henny Schilders, de Wegwijzer.

Wij waren bevrijd voor we het wisten

Op het eind van de oorlog besefte vader Verhoeven dat de kelder in zijn boerderij niet meer voldeed als serieuze mogelijkheid om te schuilen. Hij groef daarom een diepe, degelijke schuilkelder, die amper herkenbaar was als je er buiten overheen liep.
Hier hielden de toen 19-jarige Annie Verhoeven, haar vader (die weduwnaar was) en haar broers en zussen zich schuil op 26 oktober 1944. Ze wisten dat de geallieerden in aantocht waren en ze waren bang voor het oorlogsgeweld dat wellicht zou plaatsvinden.
Hun boerderij stond aan de Kuil, recht tegenover het Kuilpad. Dit deel van Udenhout werd wat later in de middag bevrijd dan “het dorp”.
De Verhoeven’s hoorden dat er buiten geschoten werd; ook hoorden ze een hoop gedreun en geschreeuw. Achteraf bleek, dat huizen in hun buurt beschoten waren (de kogelgaten zijn anno 2024 nog steeds te zien); dat het gedreun van de tanks kwam en het geschreeuw van de mensen in het dorp.
Vooral vader Verhoeven, die erg bezorgd was voor zijn kroost, wilde elk risico uitsluiten. Dochter Annie herinnert zich nog, dat ze ondergronds het gebonk hoorde van het paard. Het dier gaf daarmee aan honger en dorst te hebben. Na wat wikken en wegen, gingen twee zoons van de familie naar het paard om het voer en water te geven. Maar wel voorzichtig en meteen terug, want de situatie buiten werd als erg beangstigend ervaren.
In de avond kwam buurjongen Stokkermans de familie Verhoeven vertellen dat de kust veilig was.
Toch durfden zij die avond nog niet naar het dorp te gaan; de Duitsers zouden immers terug kunnen komen. Pas later voelden de Verhoeven’s zich veilig genoeg om te gaan feesten. Dat gebeurde gewoon in de open lucht; op de keien van “het kruispunt”, waar de mensen uiting gaven aan hun blijdschap. Annie weet nog dat ze toen danste op Hawaii-muziek. Ze weet ook nog, dat ze in de daaropvolgende weken regelmatig doedelzak hoorde spelen in het Kuilpad. Ze vermoedt dat daar toen Schotten ingekwartierd hebben gezeten. Ook in hun eigen boerderij kregen geallieerde militairen onderdak.
Nog weer later kreeg de familie er weet van dat er elders in Udenhout en Biezenmortel erg nare gebeurtenissen hadden plaatsgevonden tijdens de bevrijding, o.a. in de Groenstraat, op de Zandkant en rond de duinen.

De ouderlijke woning aan De Kuil, waar Annie Verhoeven tijdens de oorlogsjaren woonde. De foto is rond 1980 gemaakt.

Van de meeste nare ervaringen bleef de familie Verhoeven gevrijwaard, hoewel de Duitsers bij hen wel een koe roofden en slachtten. Niet hun beste koe, want een broer van Annie dreigde de Duitsers tegen hun schenen te schoppen als ze dat zouden doen. En dat heeft geholpen…
Annie trouwde na de oorlog met Kees Verhoeven, met wie zij een fruitbedrijf had in de Groenstraat. In het mooie pand, dat daar bij hoorde, woont zij nog steeds. Mevrouw Verhoeven – Verhoeven hoopt volgend jaar mei 100 jaar te mogen worden. Gelukkig verkeert ze nog altijd in een goede gezondheid.
Pratend over de oorlog, zegt Annie, dat ze nog altijd één gebeurtenis nooit goed heeft kunnen plaatsen. Ze vertelt dat ze haar vader tegen het eind van de oorlog een Duits uniform heeft zien verbranden. Op haar vraag naar het “waarom”, was zijn enige antwoord: “Dat moet weg”.
Verder heeft hij er nooit over gepraat. Hoewel haar vader erg voorzichtig was, zou het kunnen zijn dat hij toen een gedeserteerde Duitse soldaat aan burgerkleren heeft geholpen.

Tekst: Jan de Kort; De Wegwijzer
Foto Mevr. Verhoeven: Henny Schilders; De Wegwijzer
Foto ouderlijke woning: Erfgoedcentrum ’t Schoor