Griezelen geblazen bij de tweede Halloweentocht in Udenhout

/0 Reacties/in /door

Afgelopen weekend was Udenhout weer in de ban van Halloween! Voor de tweede keer organiseerde Linda van de Brande, samen met een enthousiast team, een Halloweentocht die dwars door de wijk Zeshoeven voerde. En het was wederom een groot succes!

Het idee ontstond vorig jaar, toen Linda’s kinderen haar vroegen waarom Halloween eigenlijk niet in Udenhout werd gevierd. Na wat rondvragen onder andere ouders ontdekte ze dat er meer belangstelling was, en haar oproep op Facebook leverde al snel honderden positieve reacties op. De eerste tocht bleek een groot succes, dus dit jaar werd er een tandje bijgezet! Met subsidie van de Gemeente Tilburg kon alles nog grootser worden aangepakt.

Het theaterplein was het startpunt van het avontuur. Hier stonden een springkussen, een rodeo-spin en een podium voor een licht- en muziekspektakel, en er waren zoete suikerspinnen, verfrissende en warme drankjes, en vuurtjes om marshmallows te roosteren.

De tocht voerde door verschillende straten in Zeshoeven, waar bewoners hun voortuinen hadden omgetoverd tot griezeltuinen met her en der zelfs een spooktent. En dat deden ze niet zomaar! Er blijkt flink wat acteertalent in de wijk te wonen, en de deelnemers werden op elke hoek verrast – of eerder: de stuipen op het lijf gejaagd! Voor sommige hele kleintjes was het soms wel spannend, maar de traktaties die door de deelnemende buurtbewoners werden uitgedeeld boden een zoete troost.

Na afloop konden de kinderen nog even nagenieten (en bijkomen!) op het springkussen en de spinrodeo, terwijl de ouders genoten van een drankje en de gezellige sfeer op het theaterplein. Deze tweede Halloweentocht smaakt naar meer, dus wie weet wordt dit een echte traditie in Udenhout.


Tekst en foto’s: Henny Schilders,
De Wegwijzer

“Burgerslachtoffers van het nazi-bewind in Udenhout en Biezenmortel tijdens de bezetting”

/0 Reacties/in /door

Dit boek werd zaterdagmiddag gepresenteerd in de Vorselaer in Biezenmortel. Wil Broos, voorzitter van erfgoedcentrum ’t Schoor, heette iedereen van harte welkom, met name de familieleden van de slachtoffers. Frank Scheffers, voorzitter van het Kees van Kempenschrijversteam van Erfgoedcentrum ’t Schoor en hoofdauteur van dit boek presenteerde vervolgens het boek.

Inhoud van het boek
In het voorwoord staat de inhoud als volgt verwoord: “Het boek gaat over de burgerslachtoffers van het nazibewind in Udenhout en Biezenmortel tijdens de bezetting. Joodse onderduikers, een verzetsman en in Duitsland tewerkgestelden die de oorlog niet overleefden maar ook over (Joodse) onderduikers die dankzij een onderduikadres in Biezenmortel of Udenhout overleefden.”
Aan iedere familie en de gebeurtenissen die zij mee hebben gemaakt wordt in het boek een hoofdstuk gewijd. Voor iedere toehoorder is duidelijk dat dit een verschrikkelijke tijd is die we nooit meer willen meemaken.

Overhandiging van het eerste exemplaar aan Hetty Vromen
Frank overhandigde het eerste exemplaar van het boek aan Hetty Vromen. Zij is de achterkleindochter van Leo Hartogs, een Joodse onderduiker in Biezenmortel die verraden werd en het concentratiekamp Bergen-Belsen niet overleefde. Na ontvangst vertelde zij hoe de herdenkingen en ook dit boek, maakt dat zij als familie stukjes van hun familiegeschiedenis ontdekken. Zoals bij zovelen werd er niet veel gesproken over de oorlog en welke verschrikkelijkheden men mee had gemaakt. Dit boek geeft weer een aantal puzzelstukjes.
Ook een herdenking zoals vandaag brengt ontmoetingen binnen de familie teweeg. Zij memoreert dat naast de minder mooie kanten ook het samenwonen van onderduikers en bewoners tot bijzondere contacten leidde. Zij dankt iedereen die bijgedragen heeft aan de totstandkoming van dit boek.

Het boek is te verkrijgen bij Erfgoedcentrum ’t Schoor voor een prijs van € 10,00

 

Tekst: Wilma de Jong-Verspeek, de Wegwijzer
Foto’s: Pieter Michielsen, de Wegwijzer/Udenhout-Centraal.nl

26 oktober 2024 Biezenmortel en Udenhout 80 jaar bevrijd

/0 Reacties/in /door

Udenhout en Biezenmortel hebben het 80 jarig bevrijdingsfeest gevierd met ingetogen plechtigheden in beide dorpen, georganiseerd door Erfgoedcentrum ’t Schoor. Zo werd een boek gepresenteerd over de burgerslachtoffers tijdens de bezetting (zie pag. 5 in deze Wegwijzer). Er werden bloemen gelegd op de militaire oorlogsgraven op de beide kerkhoven en op het graf van verzetsheld Willem van de Voort uit Udenhout en de al vroeg in de oorlog gesneuvelde militair Frans van de Pas uit Biezenmortel. Een najaarszonnetje, de vendelgroet van beide gilden, alsook de prachtige toepasselijke muziek van de doedelzak van Willy MacVean gaven de plechtigheden een gouden randje. Een groot aandeel in de plechtigheden bestond uit de onthulling van drie zogenaamde struikelstenen.

Het plaatsen van Struikelstenen (Stolpersteine) is een project van de Duitse kunstenaar Gunter Demnig. Een over de hele wereld verspreid monument voor de slachtoffers van Nazi Duitsland. Struikelstenen zijn betonstenen van 10×10 cm met een messingplaatje aan de bovenkant. Ze worden ingemetseld in de stoep voor het voormalig woonhuis van oorlogsslachtoffers. Op het messing plaatje worden de gegevens gegraveerd van de persoon, die herdacht wordt. Als je struikelt over een steen, ben je meteen alert en wakker. De struikelstenen hebben als doel om de herinnering levend te houden aan de met een struikelsteen geëerde persoon.

In Udenhout werd ter herinnering aan Artur Köstenmann een struikelsteen onthuld op de Kreitenmolenstraat tussen de nummers 40 en 50 op de plek waar vroeger Huize Felix stond. Artur Köstenmann ontvluchtte als Joodse Christen eind jaren 30 Wenen en kwam na omzwervingen terecht bij de Zusters van Huize Felix. Zijn zoon Robert werd door zijn oma op de trein gezet naar Engeland met een door het Rode Kruis georganiseerd kindertransport en zou zijn vader nooit meer zien. Artur werd op 2 augustus 1942 gearresteerd en vond de dood in Auschwitz op 8 september. Journalist Ton de Jong vond de dochter van Robert in Spanje. Deze dochter Helen Blake en haar man waren aanwezig bij de onthulling van de struikelsteen ter nagedachtenis aan haar opa.

Op Slimstraat 66 werd door neef Jan van de Voort en overige familieleden een struikelsteen onthuld voor verzetsheld Willem van de Voort. Jan vertelde het verhaal van zijn Ome Willem, een knappe, stoere man, commandant van de Udenhoutse reserve troepen, die op 24 september 1944 opgepakt werd op verdenking van het verbergen van wapens en munitie. De vrouw van Willem, tante Miet, kreeg pas in september 1947 te horen dat haar man op de dag van zijn arrestatie gefusilleerd en begraven was bij de Willem II kazerne in Tilburg. Later kreeg Willem een graf op het Udenhoutse kerkhof.

In Biezenmortel op Capucijnenstraat 56, voor de voormalige boerderij van familie van de Pas, werd door nazaten van Leo Hartogs een struikelsteen onthuld. Leo Hartogs en zijn vrouw Helene, afkomstig uit Oss, kwamen door bemiddeling van de Paters Kapucijnen in Biezenmortel terecht. Zij werden uiteindelijk gearresteerd en Leo overleed aan ontberingen in Bergen-Belsen, 1 maand voor de bevrijding. Zijn vrouw overleefde de oorlog ternauwernood en werd herenigd met haar dochter Anni.  Anni bleef na de oorlog contact houden met de familie van de Pas en de kinderen van de Pas waren bij de onthulling aanwezig.

Door alle herdenkingen hopen de organisatoren van de plechtigheden de herinnering levend te houden voor toekomstige generaties.

 

Tekst: Nelleke Sträter, de Wegwijzer
Foto’s: Pieter Michielsen, de Wegwijzer/Udenhout-Centraal.nl

Toen Wim zes jaar werd, kreeg zijn vader zes kogels

/0 Reacties/in /door

Wim Weijtmans werd op de dag, dat Nederland bevrijd werd, zes jaar. Hij woonde toen, met zijn ouders, broers en zussen, op het adres Berkelseweg 5 te Udenhout. Maar de dag van de bevrijding was voor de familie Weijtmans zeker niet alleen maar een feestdag. 
Het begon ermee dat de leden van de Udenhoutse brandweer werden gealarmeerd, omdat een aantal huizen in brand was geschoten. O.a. betrof dit de boerderijen van Swaans en Martens, allebei in de buurt van ‘t Gommelen.
De vader van Wim, Kees, haastte zich naar de brandweerkazerne (naast het huidige raadhuis). Hij deed dat te voet, zoals de meeste brandweerlieden. De Duitsers hadden immers heel veel fietsen gestolen. Gelukkig gold dat niet voor de brandweerwagen, hoewel de bezetters die ook wilden vorderen.
Toen Kees bij de hertenwei aankwam (het huidige Tongerlooplein), trof hij daar een groep Duitse soldaten. Ze waren op de vlucht voor de naderende Geallieerden en kennelijk in paniek. Dat zal Kees ook wel beangstigd hebben. In elk geval; hij probeerde zich te verbergen achter een boom. Hierna werd hij beschoten met een automatisch wapen. Liefst 30 kogels kwamen terecht in de boom, maar het noodlot trof helaas ook Kees. Zes kogels doorzeefden zijn been tussen knie en lies.

De Duitsers vluchtten verder en lieten Kees liggen. Creperend van de pijn en hevig bloedend kroop deze vervolgens naar het huis van Hogendoorn (de vader van Christ), omdat hij wist dat Hogendoorn EHBO’er was. Daar heeft Kees provisorisch eerste hulp gekregen, waarna hij op de bakfiets van Piet Haen, naar dokter Gosens werd gebracht. De dokter heeft Kees zo goed mogelijk behandeld. Hij hoefde geen kogels meer te verwijderen, want ze waren alle zes dwars door het been gegaan. Het bleek al snel dat Kees zijn beroep van boomrooier niet meer goed kon uitoefenen. Hij kon niet meer met klimsporen in een boom klimmen.
Gelukkig kreeg Kees van de brandweerverzekering (hij was immers ook brandweerman) een uitkering, maar dat heeft niet lang geduurd. Een klein jaar na de bevrijding was er brand bij de Udenhoutse steenfabriek St. Joseph. Kees klom op het dak van de fabriek. Hij verwijderde de nokpannen en spoot het bluswater tussen het dakbeschot en de pannen. Mede daardoor viel de schade wel mee. De krant had foto’s genomen van de brand. Die werden ook gepubliceerd. Duidelijk was daarop te zien dat Kees Weijtmans boven op het dak van de brandende fabriek stond.
En die foto zag men ook bij de verzekering van de brandweer. “Jij kunt dus wel klimmen,” was de conclusie en het was afgelopen met de uitkering.

De kleine Wim Weijters weet nog, dat hij de Duitsers zag vertrekken via de Slimstraat. Dat maakte op hem extra indruk omdat ze zijn oudste zus Anna meenamen, alsmede buurjongen Hannes Mol. Anna en Hannes moesten de vluchtende soldaten de weg wijzen naar veiliger gebied. Ter hoogte van ‘De Hemeltjes’ werden de twee weer vrij gelaten. Vrij snel hierna zag Wim de Engelsen Udenhout binnen komen via de Berkhoek en de Berkelseweg. Hij weet nog dat ze o.a. witte mik uitdeelden. “Nog nooit zoiets gezien,” zegt Wim.
Hij heeft nog meer bijzondere herinneringen. Zo vertelt hij dat ze thuis een grote notenboom hadden. “Eén forse tak hing over de straat. Daar hebben zowel de Duitsers als later de Engelsen gebruik van gemaakt om de koepel van hun tanks te kunnen lichten.”

Wim vertelt ook nog het verhaal van de beschieting door de Geallieerden van een Duitse munitietrein. De rails van het spoor werden zelfs doorboord. De brand die toen ontstond, werd bestreden door de Udenhoutse brandweer, waarbij brandweerman Dekkers is omgekomen. Wim weet niet meer of dit het gevolg was van een ongeluk òf van oorlogsgeweld.
“Mijn vader heeft ook in het verzet gezeten,” vertelt Wim nog, min of meer tussen neus en lippen. “Daarvoor heeft hij ook een getuigschrift ontvangen. Wij als kinderen wisten niet dat hij ondergronds actief was, maar onze moeder heeft dat natuurlijk wel geweten.”

Wim woont thans in de Kreitenmolenstraat, vlakbij de boomrooierij die hij mede groot heeft gemaakt en die nu wordt voortgezet door zijn zoon Kees. En jawel; Kees is genoemd naar opa Kees.

 

Tekst: Jan de Kort
Foto’s: Fam. Weijtmans en Pieter Michielsen, De Wegwijzer/Udenhout-Centraal.nl  

Herdenkingsconcert

/0 Reacties/in /door

Vanuit de donkere oktoberavond wandelen vrijdagavond vele dorpsgenoten het feestelijke licht van de Lambertuskerk binnen. Symbool van de 80 jarige bevrijding van Udenhout en Biezenmortel na 5 donkere oorlogsjaren. De bezoekers, waaronder Burgemeester Weterings en zijn echtgenote, en de heer Keith Allen, plaatsvervangend ambassadeur van het Verenigd Koninkrijk en Noord Ierland, zijn samengekomen om te gedenken in het kader van “Wij herdenken en vieren 80 jaar vrijheid”. 

Het Zuid Nederlands Kamerkoor,  onder leiding van Rowan van der Westen, met mooie orgelbegeleiding van Arjan Veen, levert een prachtig uitgevoerde muzikale bijdrage aan het programma. Tussen de prachtige muziekstukken door leest Yvonne van Kempen van Erfgoedcentrum ’t Schoor de namen voor van de Amerikaanse, Britse en Canadese militairen, die hier in onze dorpen tijdens de tweede wereldoorlog zijn gesneuveld voor onze vrijheid. Een bijna eindeloze lijst van jonge mannen, twintigers, die in de bloei van hun leven zijn omgekomen.

“Er bestaan geen soldaten” leest dichter Martin de Ruijter voor, “moeders bestaan en kinderen, die opgroeien tot zonen, met handen om te werken, te strelen, groeten, zwaaien”. Kinderen en moeders, die het verdriet en verlies van wat de oorlog met zich meebrengt hun hele leven met zich meedragen.

Yvonne van Kempen herdenkt ook de burgerslachtoffers uit onze dorpen door hun namen te noemen. Dorpsgenoten die nog gekend zijn door familieleden en vrienden, al is het alleen al uit verhalen. Ook de ondergedoken Joden, die de oorlog niet overleefd hebben, krijgen een naam.

Het Zuid Nederlands Kamerkoor sluit het samenzijn af met het  Requiem Opus 9 van Maurice Duruflé, uitvoering met orgel, met medewerking van mezzosopraan Danielle Buijck en bariton Marcel van Dieren. Het mooie Requiem wordt prachtig uitgevoerd. Een hele mooie afsluiting van een indrukwekkende herdenkingsbijeenkomst.

Tekst: Nelleke Sträter, de Wegwijzer
Foto’s: Joris Sträter

Wij herdenken en vieren

/0 Reacties/in /door

Dit is de titel van het boekje dat alle leerlingen van groep 8 krijgen na de presentatie van Sandra van Dam. Zij werkt bij Stadsmuseum Tilburg en een van haar taken is educatieve presentaties geven aan scholen. Om de 80 jaar bevrijding te gedenken heeft Erfgoedcentrum ’t Schoor samen met de leerkrachten van groep 8 van de Wichelroede en De Mortel een programma bedacht om de kinderen bij dit heugelijke feit te betrekken. De presentatie van Sandra vormt de inleiding bij de verdere activiteiten: Bezoek aan de oorlogskamer van Erfgoedcentrum ‘t Schoor, het bekijken en praten over de Struikelsteen die bij Felixhof gelegd is en het bezoeken van de oorlogsgraven op het kerkhof van Udenhout. 80 jaar bevrijding, dat is voor kinderen van 12 al heel lang geleden. Toch is het een deel van de geschiedenis die nog leeft en waarvan ook nog dingen in Udenhout zijn terug te vinden. Sandra geeft een interactieve presentatie, ze vertelt, bevraagt, legt uit heeft alle aandacht en betrekt iedereen die zijn vinger op steekt. Het is opvallend hoeveel de leerlingen weten van de oorlogen die nu spelen en waarvan ze dagelijks beelden op de televisie zien. Ook de Eerste en de Tweede Wereldoorlog is bekend. Oorlog speelt bij deze leeftijd dus echt. Op een soepele manier vlecht Sandra datgene wat de kinderen weten en wat ze hun wil meegeven in elkaar.

Uiteindelijk gaat ze praten over wat de Tweede Wereldoorlog voor gevolgen heeft gehad voor de mensen van Udenhout. Wij zijn er relatief gezien goed afgekomen. Op de vraag wie iets weet van verhalen uit de familie komen verrassende opmerkingen:
“Mijn opa zijn fiets was door de Duitsers gestolen maar die is hij dezelfde dag nog terug gaan halen”. ”Mijn overgroot opa en oma zijn uit Polen komen vluchten en die woonden toen in Udenhout”, “Ik ben een Joods meisje”. “Volgens mij hadden mijn opa en oma ook onderduikers”.

Een aantal gevolgen op een rijtje: Verduistering, alle ramen moeten worden afgedekt zodat er geen licht naar buiten komt, koplampen afdekken door een heel klein gaatje kun je nog iets zien, alles op de bon, inkwartiering van Duitse soldaten, de avondklok, gebruik van een knijpkat i.p.v. een zaklamp, inleveren van koperen en nikkelen voorwerpen om van dat metaal weer munitie te kunnen maken enz. geen gevaarlijke en enge dingen maar je moest wel doen wat er gezegd werd. Jongens die in Duitsland moesten werken en die niet wisten wanneer ze weer terug konden komen. In Udenhout zijn ook een aantal “oorlogsmonumenten”. In het kapelletje staan de namen van degenen die gestorven zijn ten gevolge van de oorlog. Het kapelletje is gebouwd uit dankbaarheid. Bij Bosch en Duin is een schaal die de tranen opvangt van de familie van de slachtoffers die doodgeschoten zijn. Er zijn verzetsmensen omgekomen en we weten nog steeds niet waar die begraven zijn. Het plaatsen van de struikelstenen is eigenlijke ook een nieuw monument. Aandenken aan degenen die hier gewoond hebben.

Het was een boeiende morgen waarbij goed geluisterd werd. Het boekje Wij herdenken en Vieren wordt in de klas nog behandeld en zal zeker nog meer kennis op leveren. Kortom een boeiend programma rond een belangrijke gebeurtenis. 
Voor de school liggen vier stenen in de vorm van een ster met de namen van kinderen van groep 8 die van school af zijn. Geen struikelstenen maar “doorstapstenen”. Zij hebben nog een hele toekomst voor zich en daar moeten we dankbaar voor zijn. 


Tekst en foto’s: Nel van Iersel, De Wegwijzer

Een militaire colonne doet vanuit Tilburg ook Udenhout en Biezenmortel aan

/0 Reacties/in /door

Er kwam zondagochtend geen eind aan de militaire colonne die, in verband met de festiviteiten rondom de 80-jarige bevrijding, door Udenhout en Biezenmortel trok.

Op het moment dat er een 80-tal verkeersregelaars op motoren via de Kuil het dorp in kwamen rijden, wist je dat er iets groots aan zat te komen. Op een aantal stukken langs de route verzamelden zich al een aantal groepjes belangstellenden die deze colonne graag aan zich voorbij wilden zien trekken. De zijstraten werden afgezet en de eerste legergroene voertuigen kwamen in zicht.

Claxonnerende voertuigen kwamen in een lang lint door de dorpen.
In Udenhout via de Kuil, Slimstraat, Van Heeswijkstraat, waar op de hoek met de Zeshoevenstraat een kwartiertje stil werd gestaan zodat de belangstellenden de voertuigen eens goed konden bekijken. Daar stond ook een doedelzakkorps opgesteld om de sfeer nog maar eens extra te verhogen.
Na dat kwartier gingen de 105 (!) legervoertuigen (en dan tellen we de motorrijders nog niet eens mee) weer rijden om via de Zeshoevenstraat, Kreitenmolenstraat en Groenstraat koers te zetten richting Biezenmortel waar in de Capucijnenstraat even halt werd gehouden om ook de inwoners van Biezenmortel de gelegenheid te geven de grote variëteit aan voertuigen eens goed te bekijken.

Veel toeschouwers waren onder de indruk van deze lange colonne en waren blij dat ze de moeite hadden genomen even een kijkje te hebben genomen.

 

Tekst en Foto’s:
Pieter Michielsen, De Wegwijzer/Udenhout-Centraal.nl  

Lampionnentocht trekt door de Udenhoutse straten

/0 Reacties/in /door

De tweede editie van de Lampionnenoptocht telde zaterdagavond 26 oktober maarliefst 159 deelnemers in de leeftijd van 0 tot 80 jaar.
Een grote groep vrijwilligers van de OVU (Ondernemers Vereniging Udenhout), die deze lampionnenoptocht organiseert stonden klaar om alles in goede banen te leiden.
Het evenement is mede mogelijk gemaakt door een financiële bijdrage uit de bewoners subsidiepot van de dorpsraad.
Aan het einde van de wandeltocht kregen alle deelnemers lekkere warme chocolademelk en een stukje Udenhoutse broeder (beschikbaar gesteld door Bakkerij Besselink).
Volgend jaar zal deze ‘lichtsnoer’ weer door het dorp trekken. Ben jij er dan weer bij?
En vergeet niet het kaartje te bewaren voor de lichtjesoptocht tijdens carnaval!


Tekst/foto’s: Pieter Michielsen, De Wegwijzer/Udenhout-Centraal.nl  

Herman Rooney onderscheiden tijdens jubileum BCU

/0 Reacties/in /door

Op 26 oktober werd het 40 jarig jubileum van Bridge Club Udenhout gevierd. Vrijwel iedereen van de 90 clubleden was aanwezig tijdens een feestelijke en verrassende middag in ‘t Plein. Het begon al met burgemeester Theo Weterings die, direct na het openingswoord van voorzitter Huub Hannen, de zaal kwam binnen stappen. De burgemeester kwam niet mee bridgen en hij kwam ook niet primair voor de jubilerende club.
Toen de gordijnen van het podium open schoven, bleek al snel wat de reden was van de komst van de heer Weterings. Op het podium had zich, muisstil voor de BCU-leden in de zaal, een 25 tal mensen opgesteld. Ze waren allemaal familie, vriend of goede kennis van Herman Rooney, die zelf in de zaal zat en verbluft het schouwspel op de Bühne bekeek. Dat duurde maar kort. Herman werd gevraagd naar voren te komen, waarna de burgemeester er voor zorgde dat hij het middelpunt werd van de feestelijkheden.
In zijn toespraak benoemde de heer Weterings niet alleen de vele en langdurige verdiensten van de heer Rooney voor BCU. Uitvoerig werd ook stil gestaan bij de grote betekenis die Herman heeft of heeft gehad voor de golfsport (Golfvereniging Dongen/‘t Vossenhol), de biljartsport (het Udenhoutse KTK) en voor de ‘Hulpcentrale Udenhout/Berkel-Enschot’.
Voor al zijn verdiensten werd de heer Rooney benoemd tot lid in de Orde van Oranje Nassau. Daar was heel BCU het van harte mee eens, want spontaan werd massaal het ‘Lang zal hij leven’ ingezet.

Voorzitter Hannen sloot zich graag bij deze huldeblijken aan, waarna hij vervolgde met een korte bloemlezing uit de geschiedenis van BCU. Daaruit bleek dat de club een beetje sjoemelt met zijn / haar leeftijd. Op 1 december 1983 werden namelijk al de eerste leden ingeschreven, maar eind oktober 1984 werd de club pas officieel opgericht. Tja, zo blijf je wel jong…
BCU had achtereenvolgens zijn/haar thuishonk in het Zolderke, ‘t Centrum en ‘t Plein. Met name in de periode van de overgang van Zolderke naar Centrum kende de club een enorme bloei qua ledental. Er waren toen maar liefst zo’n 200 mensen in ons dorp, die bridgen in clubverband beoefenden.
“Veertig jaar geleden lag de gemiddelde leeftijd van de clubleden ergens in de 30,” vertelt Huub “en nu is dat gestegen naar zo’n 73 jaar. Maar toch zijn we een actieve en levendige club gebleven. Leeftijd is immers slechts een getal.”
Die laatste zin werd ook uitgesproken bij de huldiging van de 83-jarige, nog altijd super actieve, kersverse decorandus Herman.“Bridgen houdt ons immers jong,” zegt voorzitter Huub. En om dat te benadrukken zet hij het jongste èn het oudste lid van zijn jubilerende club in de bloemen.

Hoe ging het de rest van de feestmiddag?
Natuurlijk is er bij BCU geen echte feestmiddag als er ook niet gebridged wordt. En dat gebeurde dan ook. Maar tussendoor vond er nòg van alles plaats; van een walking dinner tot muziek. Leeftijd is immers slechts een getal voor een actieve, levendige club.

 

Tekst: Jan de Kort, De Wegwijzer
Foto’s: Fotografie Simone, namens De Wegwijzer  

Maak foto’s tijdens een race tegen de klok, in de eerste PhotoRace Udenhout

/0 Reacties/in /door

Op zaterdag 2 november van 11:00 tot 18:30 uur krijg je op 3 verschillende locaties, 4 verschillende thema’s waar je foto’s van gaat maken. Een wedstrijdje met jezelf om voor de eindtijd per thema 3 foto’s gemaakt te hebben. Op de vierde en laatste locatie klok je uit en kun je samen met anderen deelnemers rustig bijkomen en je ervaringen delen. Of wellicht al je favoriete foto’s klaar te maken voor de inzending.

In de mooie omgeving van Udenhout daag jij jezelf uit om op 1 dag 12 verschillende foto’s te maken aan de hand van 4 thema’s. Deze activiteit is geschikt voor iedereen die het leuk vindt om met fotografie bezig te zijn. Of dit nu met een digitale spiegelreflexcamera, je telefoon of een systeemcamera is dat maakt niet uit. Je bent van harte welkom om mee te doen. De deelname kosten zijn € 10,- per persoon. Al ben je jong of oud; iedereen is welkom. En doe gezellig mee.

Verken met de auto, fiets, scooter of wandelend Udenhout en omgeving door deel te nemen aan de PhotoRace Udenhout. Pak deze leuke kans aan om al navigerend van checkpoint naar checkpoint je creatieve grenzen te verleggen en je eigen vaardigheden aan te scherpen.

Durf jij op verkenning te gaan in
Udenhout en omgeving om op
plaatsen, locaties en plekken te
komen, die je door een andere bril
gaat bekijken en vanuit een andere
invalshoek dé winnende foto te maken?

De wedstrijd is niet alleen met jezelf tegen de tijd. Maar ook tegen de inzendingen van alle andere deelnemers. Je stuurt namelijk je deelnemende foto’s in voor zondag 3 november 13:00 uur.
In de periode tussen 4 en 30 november komt de 5 koppige jury bijeen om de anoniem ingestuurde foto’s te beoordelen. In de eerste week van december worden de winners bekend gemaakt.

De PhotoRace Udenhout biedt een unieke kans om in contact te komen met collega-fotografieliefhebbers die een passie voor straat-, dorp- en stadsfotografie delen. Of het nu vóór de race, bij controleposten of na het evenement is, er is voldoende tijd om gesprekken te voeren, te ontspannen en inzichten uit te wisselen met collega’s.

Tekst: PhotoRace Udenhout
Foto: Henny Schilders, De Wegwijzer