De bijzondere hobby van Kris Versluis
“Je voelt dat je leeft”. Kris Versluis is paraglider
Vol passie vertelt Kris Versluis over zijn grote hobby: schermvliegen. Zwevend boven de hoge toppen van de Alpen maakt hij vluchten van 5 tot 7 uur, comfortabel zittend in een zogenaamd “harnas” onder een groot scherm, opgestuwd door de aanwezige thermiek, over soms wel 100 kilometer.
Als jonge jongen al was Kris vogelliefhebber. Hij wilde zelf ook wel zo vrij als een vogeltje rondzweven in de lucht. Zijn droom om verkeersvlieger te worden kwam niet uit. Maar na eerst veel bergen beklommen te hebben, startte hij in 2002 een cursus paragliden. Na theoretische uitleg, met meteorologie als belangrijkste vak, en na “grondoefeningen”, mocht hij de lucht in voor de eerste vluchten (tot 500 meter hoogte), begeleid door middel van radiocontact met een instructeur. Inmiddels heeft Kris 3 vliegbrevetten gehaald bij de Nederlandse vliegschool Airtime in Oostenrijk en maakt hij als zelfstandig piloot vluchten tot boven 4000 meter met een eigen snelheid van 40 kilometer per uur.
Kris vliegt graag aan de zuidkant van de Alpen. Daar is het weer meer stabiel. Kris legt mij uit dat hij na een start van een hoge berg de stijgende lucht opzoekt in de “bel” van thermiek. Met behulp van stuurlussen aan het scherm, die hij bedient met zijn armen, blijft hij al draaiende zo lang mogelijk in de “bel” en houdt hij balans, zodat het scherm niet inklapt. Zo kan hij met een snelheid van 3-4 meter per seconde weer op de benodigde hoogte komen. In de wintermaanden is er weinig thermiek. In de lente en de zomer is de thermiek soms turbulent. Wolken hebben hun eigen wolkenthermiek en moeten ook vermeden worden omdat je geen zicht hebt in een wolk. Onweer is levensgevaarlijk voor paragliders in verband met de snel aantrekkende wind, het gevaar om in een wolk gezogen te worden en natuurlijk het gevaar van de bliksemschicht. Tijdens de gehele vlucht moet een paraglider dus alert en geconcentreerd blijven, zeker op grote hoogte, waar er minder zuurstof voorradig is en concentratieverlies op de loer ligt. “Gevoel voor de weersomstandigheden en het landschap “kunnen lezen” is onmisbaar” vertelt Kris. Daarbij wordt hij geholpen door een zogenaamde variometer. “Veiligheid is top prioriteit”. Landen doet hij door geen thermiek meer op te zoeken en langzaam naar beneden te zweven naar een van de aangegeven landingsplekken.
Kris heeft het geluk dat zijn gezin graag met hem mee naar de bergen gaat. Zo kan hij zijn hobby combineren met een gezinsvakantie. Afgelopen zomer hebben de dochters van Kris een tandemvlucht gemaakt met een instructeur. Zij begrijpen nu waarom hun vader zo enthousiast is over zijn hobby. De groep van paragliders is een bont gezelschap, jong en oud, volgens Kris. Allemaal hebben ze wel de neiging om in hun leven af en toe uit hun comfortzone te stappen en “het randje op te zoeken”. “Je voelt dat je leeft”.
Tekst: Nelleke Sträter, de Wegwijzer
Foto’s: Kris Versluis
Adriaan van Seelen uit Rijen was haar leermeester. Ze volgde bij hem ook cursusweken in Frankrijk. “Heel leuk om te doen”, volgens Nel. Haar tuin en huis worden gesierd met veel van haar beeldhouwwerken. Maar Nel kreeg steeds meer plezier in het “letterhakken”. Ze beitelt wijze spreuken in Belgisch hardsteen in allerlei vormen. Uit de visvijver in haar tuin rijst een op een obelisk lijkende steen op, met daarin haar lijfspreuk gehakt: “Geloof niet alles wat je denkt”. Boven op de steen zit een meditatief poppetje. “Mijn fantasie gaat nog wel eens met me aan de haal, vandaar deze lijfspreuk”, vertelt Nel lachend. Een recht vormige steen langs de vijver draagt de spreuk: Je kunt het leven niet verlengen, wel verdiepen. Een bronzen kikkertje bovenop de steen kijkt minzaam op deze spreuk neer. De spreuk “Iedere dag wordt de wereld weer opnieuw geboren” siert een mooie wereldbol in de tuin. En op een zonnewijzer staat de tekst: ”Achter elk moment ligt een zee van tijd”. Voor familie en vrienden heeft Nel naamplaatjes en huisnummers gehakt. En voor een vriendin, die haar kat verloren heeft, heeft ze een kat en profile gehakt in steen. Nel vertelt trots dat ze uitgenodigd werd één letter van een gedicht te hakken in een straatsteen van de Oude Gracht in Utrecht. Iedere zaterdag wordt er door een steenhouwer één letter gehakt. Zo groeit het eindeloze gedicht voor toekomstige generaties.
Op de inrit van zijn vorige huis in de van Heeswijkstraat en nu in de Kreitenmolenstraat staan enkele exemplaren van de hobby van Marnix: oude auto’s en in het bijzonder Dafjes en NSU-tjes. Marnix vertelt hoe hij als vierjarige zijn vader gereedschap aangaf als die aan het sleutelen was aan zijn allereerste auto: een NSU Prinz 4. Misschien is toen bij hem de passie voor oude auto’s ontstaan. Zijn eerste twee auto’s die hij in 1989 kocht: een Daf en een NSU heeft hij nog steeds en die zijn als nieuw. Want dat is wat hij vooral doet: zorgen dat deze oude auto’s blijven rijden. Hij kent deze auto’s van binnen en van buiten en kan alles zelf: zowel motorisch en als plaatwerk. Inmiddels heeft hij er zo’n 25 rijden. Om te zorgen dat ze vooral ook rijden, leent hij ze langdurig uit. Marnix vertelt dat het niet alleen een hobby is, maar dat ze ook direct te maken hebben met zijn werk. Marnix is vakleerkracht autotechniek op het Vadacollege in Boxtel, een school voor leerlingen met gedragsproblematiek. De jongeren op deze school hebben meestal al veel meegemaakt in het leven, leren een vak niet uit boeken en hebben vaak een laag zelfbeeld en weinig zelfvertrouwen.
Wie achterom naar Jorna gaat komt onderweg al veel van haar hobby tegen: engelen. In de tuin diverse grote beelden van engelen met wijde vleugels, bij de achterdeur een stilleven van diverse engelen, al dan niet met fluit.