De bijzondere hobby van Joyce Pigmans
“Van hobby naar uit de hand gelopen hobby naar hobby-bedrijfje”
Toen Joyce nog in de Reeshof woonde had ze al interesse in het bakken van taarten. Omdat het haar droom was om terug naar Udenhout te verhuizen nam ze zich voor: als ik weer in Udenhout woon, ga ik taarten maken. En zo is het ook gegaan.
Is Joyce dan zo’n liefhebber van taarten? Nee, zelf eet ze geen taarten Ze zegt ook niet creatief te zijn, alleen bij het maken van taarten. Het is allemaal begonnen toen een vriendin een babyshow gaf en haar vroeg of zij een taart wilde maken. Die viel letterlijk en figuurlijk in de smaak en leidde tot nieuwe verzoeken van vrienden en kennissen om behulpzaam te zijn bij hun feestje en een taart te maken. Meerdere taarten, tot een maximum van 16 in het weekend leidde tot de constatering dat het inmiddels een uit de hand gelopen hobby was. Toen heeft Joyce besloten om het officieel te doen en er een bedrijfje, “joy for cakes”, van te maken. Heel uitdrukkelijk stelt ze dat het een hobby-bedrijfje is. Ze wil persé haar werk houden en probeert nu een maximum van 2 taarten per weekend aan te nemen Dit om ook tijd voor haar gezin te hebben. Omdat ze moeilijk nee kan zeggen mislukt dat nogal eens en zijn het er toch weer meer.
Dáárom heeft ze ook geen website, dat zou zomaar tot veel klanten kunnen leiden en het moet een hobby blijven. Ze zit wel op facebook, dus daar zijn wel voorbeelden van haar taarten te zien. Ze laat ze in alle kleuren en vormen zien op foto’s in haar mobieltje.
De taarten zijn in de basis rond of vierkant en kunnen meerdere lagen hoog zijn. Mensen die haar een taart laten maken geven aan voor welke speciale gebeurtenis de taart is en of ze een bepaald thema hebben of ze sturen een foto. Joyce maakt dan naar eigen ontwerp een taart. Naast grote taarten maakt ze ook wel kleine bijzondere cup cakes.
Al deze taarten maakt ze aan een speciaal aanrecht die ze daarvoor in haar keuken heeft laten maken en ingericht. Allerlei vormen en materialen heeft ze tot haar beschikking en iedereen in haar gezin weet: de keuken is verboden terrein als Joyce een taart bakt.
Op de foto is te zien dat de taarten van Joyce eigenlijk te mooi zijn om op te eten.
Tekst: Wilma de Jong-Verspeek, de Wegwijzer
Foto: Henny Schilders, de Wegwijzer
Frans begon in 2011 met deze hobby. Hij bouwde sindsdien o.a. de kerk op de Heuvel en de Heikese kerk in Tilburg. Ook de Hasseltse kapel kwam in het klein onder zijn handen te voorschijn. Frans beperkt zich niet tot kerken in Nederland; hij bouwde ook een miniatuur Notre Dame. De Parijse kerk van Frans ziet er brandschoon uit, in tegenstelling tot de echte.
De geiten: de Nederlandse Landgeit
Een laatste vorm van glaskunst die zij beoefent is fusen. Daarbij worden verschillende glasstukjes samengesmolten. Je krijgt variatie door verschil in kleur en de mate waarin de verschillende stukjes in of net aan elkaar worden gesmolten en of verschillende lagen wel of niet meer te zien zijn.
Doedelzak leren spelen is moeilijk vanwege de techniek. Het kost veel oefening om dat te leren beheersen. Daarnaast is het zo dat men alle stukken uit het hoofd speelt. Willie heeft zo’n 30 à 40 nummers, die bij uitvoeringen worden gespeeld, helemaal paraat. Daarnaast heeft hij zo’n 300 à 400 nummers in zijn hoofd die hij na enkele maten muziek weer naar boven kan halen. Spelen doet hij bij de Dutch Pipes and Drums in Tilburg. Een bloeiende vereniging waar hij ook 33 jaar muzikaal leider is geweest. Met die band wordt zo’n 15 à20 keer per jaar opgetreden, waarvan 6 keer bij meerdaagse taptoes of tournees in heel Europa. Bijzondere optredens waren Taptoe Noorwegen, voor de koning en een optreden voor Queen Elisabeth en Koningin Beatrix. Willie treedt ook vaak alleen op. Meestal bij herdenkingen op militaire begraafplaatsen of bijeenkomsten met veteranen. Daarvoor en omdat hij ook ambassadeur voor Tilburg is, is hij onderscheiden als ridder van Oranje-Nassau. Voor zijn inzet voor het Schotse regiment heeft hij de Queen Elisabeth onderscheiding gekregen. Willie heeft model gestaan voor een standbeeld in de Tilburgse bevrijdingstuin, ter ere van the 15e Scottish Division, die Tilburg mede heeft bevrijd.
In de hobbykamer van Jan de Kort staat een kast met daarin vele albums met postzegels. Hij vertelt enthousiast over zijn hobby. Hoe hij als kind een paar jaar postzegels verzamelde, maar daarmee ophield en zelfs niet weet waar deze postzegels zijn gebleven. Hoe komt dan zo’n oude liefde opnieuw in beeld? Dat kwam door zijn kleindochter Nilou, die zo’n 12 jaar geleden, op 7-jarige leeftijd aan haar opa verkondigde: “Opa ik ga postzegels verzamelen”. Zij deed dit ook enthousiast, maar verzuchtte na enige tijd: “Ik moet gaan specialiseren”. Want haar gebeurde, zoals bij iedere beginneling, dat er zoveel invalshoeken zijn om postzegels te verzamelen dat je door de bomen het bos niet meer ziet. Ordenen en keuzes maken, is absoluut noodzakelijk. Als liefhebbende opa ging Jan zijn kleindochter helpen en de postzegels ordenen. En zoals vaak bij kinderen: toen dat klaar was verkondigde ze dat ze geen zin meer had in postzegels verzamelen.
